Stamppot
‘Zes uur?!’ riep ik geschrokken. Tijdens de kerstvakantie zou ik met mijn vriend naar het toneelstuk De avonden (Een winterse toneelgebeurtenis) gaan en hij had me zojuist ingelicht hoe lang de voorstelling zou duren. ‘Maar er zit ook een stamppotmaaltijd bij inbegrepen,’ vertelde hij snel.
Gelukkig eet ik graag stamppot, dus besloot ik met mijn vriend – een enthousiaste Reve-fan – mee te gaan. Een wijze keuze, want de avond was een geniale verkenning van de Reviaanse blik op pijnlijke Hollandse verveling. De vier mannen op het toneel brachten De avonden tot leven via vieze grappen, een college over wratten en kanker, een avonden-quiz, een lepel levertraan én de beloofde stamppot. Via filmpjes en geluidsopnames lieten auteurs als Ronald Giphart, Ingmar Heytze en Elfie Tromp horen wat De avonden voor hen betekende. Het hoogtepunt van de marathonvoorstelling werd gevormd door uitgespeelde tafelscènes, met drie van de toneelspelers als pa, ma en Frits van Egters. Het resultaat? Een serie tragikomische sketches vol pijnlijke stiltes en gedoemde, krampachtige pogingen tot gezelligheid. Ik zal nooit meer hetzelfde aankijken tegen knuffelkonijnen, bessen-appelsap en pleziertjes in Utrecht.
‘Hoe vond je het?’ vroeg ik mijn vriend toen we in de nacht naar huis fietsten. ‘Gek genoeg duurde dit stuk voor mij veel minder lang dan veel andere stukken die twee uur duren,’ zei hij. Ik wist wat hij bedoelde. We keerden huiswaarts van een avond over verveling die was omgevlogen. En die stamppot was ook nog eens verdomd lekker.
Anouk Abels
Eindredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
