De verbouwing
Afgelopen donderdag hebben we het kantoor verbouwd. Gelukkig was dit het type verbouwing waarbij er enkel wordt gesleept met meubels en boeken. En dat was maar goed ook, want als het gaat om hameren, boren en aanverwante klussen ben ik net zo getalenteerd als de onsterfelijke Buurman & Buurman. Bij het in elkaar zetten van Ikea-artikelen leidt mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht meestal tot flinke ruzies met mijn medeklussers. Ook heb ik last van chronische onhandigheid: tijdens het ophangen van een fotolijstje schuifelde ik ooit naar achteren om het resultaat te bekijken. Daarbij maaide ik mijn prachtige en, wat duizend scherven en een bezoekje aan de stad later bleek, niet langer leverbare Oilily-theepot van tafel.
Bij de verbouwing van het kantoor moest er natuurlijk gesjouwd worden en was er het nodige gehannes met kabels. Gelukkig beschikken mijn collega's wel over klustalent - ik wachtte gewoon hun bevelen af en sleepte daarna al te graag spullen van hot naar her. Zelf werd ik pas echt blij toen we waren aanbeland bij mijn eigen specialiteit: het opnieuw inrichten van onze grote boekenkast. Stuk voor stuk gaf ik onze mooiste reisgidsen, bundels en romans als kunstwerkjes een mooie plek. Toen ik dit keer naar achteren liep om het resultaat te bekijken, viel er niets om. Er was enkel en alleen plaats voor trots. 'Ajeto buur,' fluisterde ik tegen mezelf. 'Ajeto.'
Anouk Abels
Eindredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
