Tussenstand
Als recensent let ik natuurlijk vooral op de kwaliteit van boeken, maar elk jaar houd ik trouw de kwantiteit bij. Lezen is geen wedstrijd, maar ik vind het ontzettend leuk om een beeld te hebben van de hoeveelheid boeken die ik jaarlijks lees. Toen ik eind 2017 door mijn lijstjes van eerdere jaren bladerde, viel mij een ding op. Als verstokte anglofiel las ik ontzettend veel Engelstalige auteurs, al dan niet in Nederlandse vertaling. Mijn goede voornemen voor 2018 was om meer boeken uit andere windstreken te lezen.
Nu het begin augustus is, wordt het tijd om de balans op te maken. Is het nog steeds ‘Rule, Britannia!, Britannia rule the waves’ in mijn boekenkast? Of heb ik mij eindelijk eens aan een goed voornemen gehouden? Eerlijkheidshalve voeren boeken uit het Verenigd Koninkrijk nog steeds de boventoon, maar ik heb dit jaar ook opvallend veel Zuid-Amerikaanse auteurs gelezen. Het meest recente Latijns-Amerikaanse pareltje werd vorige week op de redactie bezorgd: Mijn begraven boek van Mauro Libertella. Een intiem verhaal over de laatste levensdagen van zijn vader, waarin de bijzondere band tussen vader en zoon, maar ook hun gedeelde passie voor literatuur, prachtig wordt beschreven.
Als ik in de rest van 2018 nog meer van dit soort mooie verhalen mag ontdekken, is het niet zo moeilijk om mijn goede voornemen nog tot het eind van dit jaar vol te houden. Mocht u mij echter nog een steuntje in de rug willen geven: suggesties zijn altijd welkom!
Nicole van der Elst
Eindredacteur Boekenkrant
nicole@boekenkrant.com
