Later
In de kleuterklas moesten wij aan de juf vertellen wat we later wilden worden. Dat leverde flink wat originele resultaten op. Zo wilde een van mijn mannelijke klasgenootjes dolgraag moeder zijn. Zelf had ik na lang nadenken het ideale antwoord paraat. ‘Juf, ik wil alles worden.’
Uiteindelijk ging ik toch wat specifieker nadenken over mijn toekomst. Eerst wilde ik boerin worden. Al gauw liep ik op klompen de buurt rond, met een rode zakdoek om mijn hoofd geknoopt. Daarna wilde ik, net als mijn moeder, als juf voor de klas staan. Niet veel later zei ik dat ik illustratrice wilde zijn. Het was een beroep dat ik nauwelijks kon uitspreken. Maar lezen en tekenen? Dat kon ik wel. Bijna twintig jaar later teken ik eigenlijk bijna nooit meer. Lezen doe ik wel. Sterker nog: ik verdien er mijn geld mee.
Inmiddels is het later, en later is best oké. Maar soms vind ik het leuk om na te denken over nog later. Zou ik over twintig jaar alsnog boerin of illustratrice worden, of gewoon lekker blijven schrijven over boeken? En... Zou mijn klasgenootje ooit moeder kunnen worden? We zullen het zien. Later.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
