Literaire prijs
Op de dag van de uitreiking van een literatuurprijs ontvang ik vaak een mailtje in mijn inbox waarin onder embargo de winnaar wordt vermeld. Naast dat het de spanning van de daadwerkelijke prijsuitreiking wegneemt, ben ik toch vooral benieuwd hoe de desbetreffende jury tot een oordeel is gekomen. Waren ze het unaniem met elkaar eens, of zijn ze elkaar in de haren gevlogen om tot een winnaar te komen?
Twee weken geleden mocht ik aanwezig zijn op de zeer geheime vergadering van de jonge jury van de Thea Beckmanprijs, een onderscheiding die jaarlijks wordt uitgereikt aan het beste historische jeugdboek. Willen volwassenen nog weleens politiek correct zijn als ze een oordeel vellen over een boek, deze kinderen tussen de 11 en 15 jaar waren goudeerlijk. Zo hadden boeken die niet over de Tweede Wereldoorlog gingen al een streepje voor, omdat de auteurs op deze manier een originele periode van de geschiedenis behandelden.
Uiteindelijk riepen ze Anna’s grote reis van Inez van Loon tot winnaar uit. Naast de duidelijke verhaallijn, werd ook de beschrijving van verliefdheden in dit verhaal geroemd. Zoals een mannelijk jurylid het verwoordde: ‘Er zit liefde in het boek, maar het was nergens slijmerig.’ Hoe eerlijk en oprecht wil je het hebben?
Nicole van der Elst
Eindredacteur Boekenkrant
nicole@boekenkrant.com
