Een stem als die van Tom Waits
Als ik niet schrijf of lees, zing ik graag. Nu zou ik afgelopen weekend een liedje ten gehore brengen bij de doop van mijn kleine neefje. Hartstikke leuk natuurlijk – ware het niet dat ik al een week rondliep met een forse verkoudheid en een stem als die van Tom Waits.
In de werkweek die aan de doop voorafging, hield ik me groot. De prullenmand naast mijn bureau vulde zich weliswaar met zakdoekjes en ik liet af en toe een kuchje door het kantoor schallen, maar mijn collega’s en ik leverden ondanks alles een krant af om trots op te zijn. Helaas werd de toestand rondom mijn zere keel steeds erger. Zondagochtend kon ik nog steeds niet lekker kon praten. Toch besloot ik te gaan zingen. Ik kon mijn zus, haar man en hun zoontje toch niet teleurstellen?
Halverwege de doopplechtigheid was het dan zover. Ik was zenuwachtiger dan ooit terwijl ik de eerste akkoorden op mijn gitaar pingelde. Zou ik straks opeens in een hoestbui terechtkomen? Maar ja: het liedje was al onderweg, dus moest ik het van mezelf tot het einde volhouden. Ik besloot er helemaal voor te gaan. Ik liet dit keer geen kuchjes door de ruimte galmen, maar mijn stem. Ik zong met alles wat er in me zat. Zonder hoesten bereikte ik de laatste noot.
De rest van de middag bracht ik hoestend en proestend door. Niet dat dat erg was, want mijn zus en haar man waren superblij met het lied! De pastoor ook, trouwens. Die probeerde me nog te werven voor zijn koor. Maar helaas: ik zal toch echt even moeten wachten met zingen totdat ik mijn stem echt terug heb. Tot die tijd ga ik maar weer lekker lezen. En schrijven. Ook leuk.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
