De mooiste zinnen
Een goed boek begint met een goede zin, luidt mijn credo. De mooiste eerste zinnen vind ik altijd degene die een soort miniversie van het hele verhaal zijn. Ze zetten niet alleen de toon, maar bevatten ook de belangrijkste elementen waar het boek over gaat. Een goed voorbeeld daarvan kwam ik laatst tegen in Paolo Cognetti’s De acht bergen: ‘Mijn vader had in de bergen zo zijn eigen manier van wandelen.’ Die zin bevat al meteen de thema’s van de bergen, de vader-zoonrelatie en de kloof die zich tussen hen bevindt. Het boek in een notendop.
Maar ook laatste zinnen verdienen de aandacht. Hoe dik een roman ook is, de afsluiting is vaak bepalend voor hoe je je het herinnert. Een van mijn favoriete laatste zinnen komt uit de roman Herfst van Ali Smith. Als metafoor van verval is de herfst al in het hele boek aanwezig, maar pas op de laatste pagina wordt hij letterlijk. In de tijd van het jaar waarin alles lijkt te verdorren, is er juist ook veel moois te zien. Verkleurende bomen, onverwachte zonneschijn en hier en daar een laatbloeiende roos. Het boek eindigt met een zin die dat herfstgevoel voor mij verwoordt: ‘Kijk die kleur eens.’
Mirjam Mulder
Redacteur Boekenkrant
mirjam@boekenkrant.com
