Bril
Mijn moeder had in de jaren negentig een enorme leesbril, met glazen die haar halve gezicht bedekten. In 1996 was zo’n onding ongetwijfeld de meest modieuze optie bij de opticien, maar anno 2014 ziet het er wat belachelijk uit. Toch was ik als kleintje compleet gefascineerd door het montuur op mijn moeders neus. Sterker nog: mochten mijn ouders komen te overlijden, dan wilde ik enkel en alleen de leesbril erven. Ik schijn dit letterlijk gezegd te hebben.
Naast het feit dat ik als kind blijkbaar niet vies was van morbide fantasieën over dode ouders en felbegeerde erfstukken, blijft het voor mij de vraag waarom ik zo graag in het bezit wilde komen van die bril. Misschien staat het ding symbool voor mijn eigen liefde voor het boek, die me met de paplepel werd ingegoten door mijn moeder? Of misschien wist ik dat de enorme bril in deze tijd van hipsters en vintagekleding weer helemaal hip en happening zou zijn? Wie het weet mag het zeggen. Ik ben in ieder geval blij dat zowel mijn pa als mijn ma er nog steeds zijn. Al ga ik mijn moeder binnenkort wel eens vragen of ze die oude leesbril nog ergens voor me bewaard heeft…
Anouk Abels
Eindredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
