Werkhond
Vorige week woensdag hadden we een tijdelijke collega. Een harige dame die erop stond om de hele dag op de vloer te liggen en af en toe op een rubberen bal te kauwen. Ze leverde geen stukjes aan en verkocht ook geen advertenties. Toch was Nell, de hond van collega Caroline en het evenbeeld Lassie, de perfecte aanvulling op ons team.
Terwijl wij die dag keihard werkten aan de afronding van de februarikrant, lag Nell in alle rust onder het bureau van Caroline. Af en toe liep ze een rondje, en nam ik een pauze van mijn drukke getyp om even met haar te knuffelen. Heerlijk. Toen we om acht uur ’s avonds eindelijk de krant richting drukker stuurden, vond ik het dan ook moeilijk om afscheid van haar te nemen. Blijkbaar dacht het gebouw waar wij werken daar hetzelfde over. Terwijl collega Nina en ik met de trap naar beneden liepen, namen Caroline en Nell de lift die, nadat de deur gesloten was, stopte met werken.
Toen de monteur kwam om Nell en haar baasje te bevrijden, verwachtte ik dat de hond na een flinke tijd in zo’n kleine ruimte in paniek naar buiten zou springen. Maar nee hoor: met de air van een diva stapte ze de gang in. Ze leek zelfs even weer terug in de lift te willen springen, in de overtuiging dat het ding nu wel zou werken. Ik vond het prachtig: als je zoveel rust uitstraalt in situaties van stress, ben je wat mij betreft een blijvertje op onze redactie. Zelfs als je een hond bent.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
