Vlinders in mijn buik
Als het op mijn werk aankomt, voel ik me tegenwoordig niet vaak meer zenuwachtig. In het begin liep ik nog wel eens bibberend naar een Amsterdamse hotellobby om een bekende schrijver te interviewen, maar nu kijk ik eigenlijk altijd naar zulke gesprekken uit. Hetzelfde geldt voor meetings met grote uitgeverijen en zware redactievergaderingen. Toch ga ik vanavond vanuit de Boekenkrant iets doen waar ik spontaan vlinders van in mijn buik krijg. Ik mag een groep studenten hier in Utrecht een workshop geven over het schrijven van recensies.
Natuurlijk heb ik al flink wat moeite in de voorbereiding gestoken. Maar nu, een paar uur voordat het workshopfeest losbarst, vechten een aantal onzekere gedachten om aandacht in mijn hoofd. Zullen ze vanavond wel iets van mijn verhaal opsteken? Ben ik überhaupt wel interessant genoeg om naar te luisteren, of balen deze studenten er straks van dat ze een avondje Netflix hebben ingeruild voor het gezever van een saaie hoofdredacteur?
Maar gelukkig is er nog een stemmetje in mijn hoofd, dat me zachtjes vertelt dat alles wel los zal lopen. Dat het interviewen, het praten met grote uitgevers en het leiden van vergaderingen in het begin ook zo spannend was, maar dat ik dat nu toch ook mooi iedere week zo doe. Ik probeer voornamelijk naar dat stemmetje te luisteren. En gelukkig lukt dat: ik heb voornamelijk heel veel zin in vanavond! Ik red me wel. En misschien steken die studenten er ook nog wat van op.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
