Een indringende debuutroman over verlies en familiebanden, geschreven in een droog-absurde stijl, waardoor de lezer schatert waar hij/zij eigenlijk zou moeten huilen.
De wachtkamer ruikt naar wc’s die te weinig zijn doorgespoeld. Aan een muur naast de deur hangen informatieve posters: een oproep voor de Nationale Depressiedag van twee jaar geleden en een oude cursus Intuïtief ademen. begin nu met ademen staat er in grote letters.
Mijn nieuwe psych heeft een vriendelijk vierkant hoofd, een ruimvallende mintgroene bloes en een grote bril. De foto op zijn website is van jaren geleden. Hij wil weten waarom ik er ben.
‘Hoe uiten uw klachten zich precies?’ vraagt hij.
‘Als ik de was sta te vouwen denk ik bijvoorbeeld: die arme mensen stonden ook gewoon de was te vouwen voor ze de volgende dag samen met hun kinderen werden vergast in Auschwitz.’
‘Dat klinkt inderdaad niet prettig,’ zegt de nieuwe.
‘Nee.’
Hij kijkt peinzend naar de dichtgeklapte laptop op zijn bureau. ‘Was het niet veel verder dan één dag rijden met de trein, Auschwitz?’ zegt hij.
‘Het was bij wijze van. Die vreselijke treinreis zit me ook dwars. Als ik op de trein stap bijvoorbeeld.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Vooral als het druk is natuurlijk. Is het alleen Auschwitz?’
‘Nee, het zijn allerlei verschrikkingen. Als ik worst eet, dan denk ik aan al die varkens die worden doodgeknuppeld.’
‘Worden varkens doodgeknuppeld? Ik dacht dat knuppelen meer iets voor zeehondenbaby’s was?’
‘Het is een slecht voorbeeld. Ik eet eigenlijk ook nooit worst. Volgens mij krijgen ze een stroomstoot of zoiets.’
‘Ook vervelend natuurlijk.’
‘Ja.’
‘Ik moet opeens denken aan een documentaire waarin een moeder en zoon alleen maar rauw en veganistisch voedsel eten,’ zegt de nieuwe. ‘Ze hebben een teckel en die krijgt ook alleen maar rauw en veganistisch eten. Ik dacht er toen aan hoe zielig ik dat vond voor die teckel.’
‘Ja,’ zeg ik.
‘Terug naar Auschwitz,’ zegt hij. ‘Heeft u enig idee wanneer deze beelden zich voor het eerst aandienden?’
Ik ben bang dat hij mijn klachten niet helemaal serieus neemt en leg hem ook nog mijn visioenen van de vastgevroren, om hulp roepende afgedankte sledehonden voor, de beren die aan een korte ketting van de ene voet op de andere springen omdat hun mishandelde poten zo’n pijn doen, en de huilende kinderen in de rij voor de gaskamers van Sobibor terwijl hun moeders voor hun ogen worden gebeten door nazi-herdershonden. Ik voel me ondertussen verschrikkelijk slecht. De nieuwe begint te zuchten. Of dat denk ik. In ieder geval begint hij op zijn clipboard te schrijven. Ondanks dit alles voelt het toch als een opluchting om hier te zitten.
‘Waar zou het volgens jou vandaan kunnen komen?’ vraagt hij.
‘Ligt het niet altijd aan je jeugd?’ antwoord ik.
Lieve mam,
Ik heb nu echt bijna de hele erfenis opgebruikt. Eerst heb ik de krulset aangezet, na 22 jaar ongebruikt in een kast kwam er nogal wat geur en rook vanaf. Gelukkig had ik je zware Van Cleef en Arpels-parfum bij de hand om de geur te maskeren. Verstikken zou ik eerder zeggen. Ik heb de krullers ingedraaid en het kleine busje haarlak opgebruikt. Er kwam gelukkig niet veel uit want hij was verstopt. Helaas heb ik je schoudervullingen niet geërfd en waren die al ruim voor je dood uit de mode. Wel heb ik je lippenstift opgedaan. Het oogde alsof ik het allemaal ironisch bedoelde, maar eigenlijk leek ik schrikbarend veel op jou. Eigenlijk vond ik dat leuk, ik had het je graag laten zien.
x je lievelingskind
Boekgegevens
Ine Boermans, Een opsomming van tekortkomingen, Uitgeverij Orlando, 176 pagina’s (€ 20,00)
Interesse? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
