Boekfragment: Schaduwen over Razmir -

Samen met haar moeder leidt Maika een simpel leventje in Razmir, tot ze op een dag wordt aangevallen. Twee Vergetenen uit de Schaduwwereld redden haar en dan wordt alles anders.

Op een stoel naast haar bed zit een meisje dat niet meer dan tien jaar oud kan zijn. Het duurt even voordat Maika haar herkent als het meisje dat ze op de markt heeft gezien. Ze is zo klein dat haar rode lakschoentjes de grond niet raken. Vrolijk zwaait ze haar voeten heen en weer. Haar lichtbruine haar hangt in twee paardenstaarten langs haar gezicht naar beneden.
Naast het meisje staat een jongeman, degene die ze als eerste hoorde spreken. Zelfs in de meest normale omgeving zou hij nog opvallen, maar in het blauwe licht dat de kamer binnensijpelt ziet hij er onwerkelijk uit. Zijn halflange haar is spierwit en zijn ogen zijn zo licht van kleur dat ze bijna net zo wit lijken als zijn haar. Hij draagt een keurig, lichtgrijs pak, dat hier net zomin op zijn plek is als de rode schoentjes van het meisje dat zijn. Door zijn ongewone uiterlijk kan ze moeilijk raden hoe oud hij is. Misschien ergens begin twintig. Ze vindt hem er breekbaar uitzien, als iemand die lange tijd ziek is geweest, of niet vaak buiten komt.
‘Mijn naam is Roan.’ Hoewel de jongeman vriendelijk klinkt, is er geen sprankje emotie in zijn ogen te bekennen. ‘Dit is Laila.’
‘Maika… Maika Snijder,’ zegt ze. ‘Waar ben ik?’
Ze probeert tevergeefs te bedenken waar ze hem van kent. Hij komt haar heel bekend voor, maar toch weet ze zeker dat ze hem nooit eerder heeft gezien. Iemand zoals hij zou ze niet snel vergeten.
‘Onder de stad,’ beantwoordt hij haar vraag. ‘Dit is ons toevluchtsoord, ons thuis. Ons eigen Bastion, zo je wilt.’ Een spottende glimlach ligt op zijn lippen, maar de lach bereikt zijn ogen niet.
‘Jullie zijn Vergetenen.’ De woorden die ongevraagd uit haar mond komen vallen, klinken beschuldigend.