Ward 1 Gestrand, van scenarist Willem Ritstier en debuterend tekenaar Marissa Delbressine, was vorig jaar een verrassing in stripland. Onder de titel Het labyrint verscheen begin oktober het tweede deel in deze serie.
In deel 1 zagen we hoe de sympathieke familie Kessel op wereldreis, vader Frank, moeder Isa en de kinderen Tom en Lonneke, na een hevige storm in een schepenkerkhof in de oceaan belanden. Als vader en zoon gaan op onderzoek zijn, worden moeder en dochter Lonneke ontvoerd. Frank en Tom ontmoeten ene Ward en gaan met hem op zoek naar de vrouwen op een geheimzinnig eiland met vijandige bewoners. Na achtervolgingen, bedreigingen en vechtpartijen weet Ward met een deel van de familie te ontkomen en terug te komen op hun schip. Echter zonder vader Frank, die voor dood achterblijft.
In deel 2, Het Labyrint gaat het verhaal verder. Op zoek naar hulp komen Ward en de Kessels bij een steile kust waar het onmogelijk lijkt om aan land te gaan. Wanneer ze een smalle doorgang vinden, worden ze aangevallen door enorme insecten. Nadat Tom is gestoken wordt hij agressief naar Ward en hij gaat er vandoor. Er volgt een gevaarlijke zoektocht. Als ze Tom terugvinden blijkt hij als gevangene in Het labyrint te zijn gevoerd, waar hij een gevecht moet voeren met een monster.
Ritstier is een knappe verteller die de spanning er weet in te houden en de lijnen naar de ontknoping goed uitzet. Was na deel 1 voor de lezer niet duidelijk waarom de wereld waarin Ward en de Kessels beland zijn zo vreemd en unheimisch is, in deel 2 lijkt het alsof er een tipje van de sluier wordt opgelicht. Er wordt gesproken van een ecologische ramp en manipulatie van zaden, waarmee het verhaal opeens ook maatschappelijke relevantie krijgt.
Dat Marissa Delbressine kan tekenen (één van de grootste jeugdige talenten in ons land), bewees zij al in Ward 1 en laat ze ook nu weer zien. Haar personages hebben karaktervolle koppen en de constructie van de plaatjes zit geramd in elkaar. Ook het spel met camerastandpunten heeft ze goed onder de knie. Helaas is in deel 2 hier en daar wel te zien dat Delbressine onder grote tijdsdruk heeft moeten werken. Dat gaat ten koste van de anatomie en vooral van het acteerwerk. Maar de tekenaar is niet de enige die met de tijd heeft geworsteld. Ritstier heeft wel erg veel haast om het verhaal te vertellen. De hoofdpersonen vallen van de ene actie in de andere en momenten van rust ontbreken. Er is zeker sprake van emotie in het verhaal, maar die wordt rennend, vechtend en klimmend naar buiten gegooid. De schrijver heeft bovendien erg veel plaatjes nodig. Pagina’s met tien plaatjes zijn geen uitzondering. De tekenaar krijgt zo weinig ruimte om het vertelde goed uit te beelden en de emoties uit te acteren. Terwijl je aan alles merkt dat Delbressine daarvoor wel het talent en de intelligentie heeft.
Dat doet niets af van het feit dat Ward een spannend verhaal is, dat de lezer tot het eind blijft boeien. Hopelijk geeft Ritstier de tekenaar in deel 3 meer ruimte om uit te pakken met grote platen en acteerwerk en gunt Delbressine ook zichzelf iets meer tijd om het beste van zichzelf te geven. Ik wil graag weten hoe het de serie afloopt, maar als dat het tekenwerk ten goede komt wil ik best iets langer op het slot wachten.
Boekgegevens
Willem Ritstier en Marissa Delbressine, Ward 2 Het labyrint, Uitgeverij Don Lawrence Collection, ISBN 978 90 8886 185 7 (€8,95)
