‘Het zit erop. Meer hoeft niet. Alles wat ik over vogels wilde zeggen heb ik wel gezegd’, schreef Hans Dorrestijn in 2012 in het nawoord van Dudeljo!. Is er met De Italiaanse chauffeuse nu dan toch weer een nieuwe Dorrestijn?
Nee dus. De Italiaanse chauffeuse is een bundeling van vogelverhalen die eerder verschenen in Dorrestijns Vogelgids (2007), zijn Natuurgids (2010) en Dudeljo! (2012). Alleen de toegift bevat twee nieuwe verhalen.
Begin jaren negentig begon cabaretier en liedjesschrijver Dorrestijn over vogels te schrijven. ‘Vroeger schreef ik over drank en dronkenschap, over bier, wodka en ongelukkige huwelijken, over seks en het gebrek daaraan. Maar het bierglas ruimde het veld voor de verrekijker, de kastelijn werd vervangen door de ornitholoog, de kater werd verslagen door de Wintertaling en de Appelvink. Vroeger moest het bier mij verlossen van de dagelijkse beslommeringen, tegenwoordig doen de vogels dat’, zo schrijft hij. Zijn oude lezers worden door hem echter gerustgesteld: zijn werk is niet essentieel veranderd, er is nog wanhoop genoeg.
[quote]‘Een echtpaar met rugzakken, beiden tamelijk gezet, zilvergrijs haar en stevige bergschoenen, de man een grijs sikje en een ringetje in zijn linkeroor.’[/quote]
In zijn verhalen beschrijft Dorrestijn onverminderd tragikomisch zijn eigen onvermogen en gestuntel in het leven van alledag, in het menselijk verkeer en tijdens het vogelen. Hij spaart zichzelf daarbij zeker niet. Ook zijn reisgenoten tijdens de vele vogelreizen en hun onderlinge verhoudingen worden soms genadeloos geportretteerd. Dorrestijn werkt daarbij met slechts twee categorieën: zij die deugen en zij die niet deugen. In de wat langere verhalen staan leuke beschrijvingen van diverse landstreken en sommige bewoners daarvan.
Vogels en vogelaars worden op bijna identieke wijze beschreven. De vorkstaartplevier schetst Dorrestijn bijvoorbeeld als volgt: ‘een korte dikke snavel, roodachtig aan de basis, een zwart ijl streepje met een mooie kromming van oog naar keel en een onbestemd okergrijze kleur, gevorkte staart met zwarte punt’. Zijn reisgenoten omschrijft hij niet anders: ‘een echtpaar met rugzakken, beiden tamelijk gezet, zilvergrijs haar en stevige bergschoenen, de man een grijs sikje en een ringetje in zijn linkeroor.’
Voor wie Dorrestijns vogelverhalen nog niet kent biedt De Italiaanse chauffeuse de kans daarmee kennis te maken. Zij het wel zonder de fraaie plaatjes en soortbeschrijvingen uit de eerdere gidsen. Bovendien leert de lezer ondertussen veel over vogels en vogelaars.
Boekgegevens
Hans Dorrestijn, De Italiaanse chauffeuse, uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, ISBN 978 90 388 9888 9 (€ 16,50)
Foto: Chris van Houts
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2014.
