Het prentenboek voor de Kinderboekenweek is dit jaar gemaakt door Mies van Hout. In Speeltuin neemt ze je mee op een tocht door de wonderlijkste werelden.
‘Speeltuin gaat over een zoektocht van twee kinderen en een kat naar de speeltuin’ vertelt Mies van Hout. ‘Tijdens de tocht komen ze allerlei dieren tegen die ook mee willen. Ze moeten door verschillende landschappen om er te komen. Kinderen kunnen zelf met hun vinger de tocht ook meemaken. Op de pagina’s staan pijltjes waaraan ze kunnen zien waar ze moeten beginnen en waar ze heen gaan.’
De illustratrice legt uit dat ze het idee al had liggen. ‘Dat heb ik voor de Kinderboekenweek verder uitgewerkt. En het begint natuurlijk met een basisidee. Dat is de kern. Je moet dit in twee zinnen goed kunnen uitleggen. Als ik een boek bedenk, ga ik niet uit van een bepaalde doelgroep of leeftijd. Ik bedenk gewoon iets en daaruit blijkt wel voor welke leeftijd het geschikt is. Ik wil dat ook bewust niet vastleggen. Kleine kinderen kunnen meekijken en vinden het interessant wat er allemaal op de tekeningen te zien is. De wat oudere kinderen zien een interactief verhaal en weer oudere begrijpen de boodschap die er in zit’.
Van Hout heeft Speeltuin zelf geschreven en geïllustreerd. De eerste maanden heeft ze vooral gewerkt aan de vorm. ‘Ik heb de volgorde van de illustraties aangepast, de teksten gewijzigd. Dat kan het best als je alleen werkt’. En alleen werken, dat is wat Van Hout het liefste doet. ‘Als ik met een auteur werk probeer ik daar zo weinig mogelijk contact mee te hebben. Ik kan namelijk niet tekenen wat iemand in zijn hoofd heeft. Bovendien maak ik de beste dingen als ik ze zelf kan bedenken. Onlangs heb ik nog de verhalen van Paul Biegel geïllustreerd. Met hem kon ik niet eens overleggen, want hij leeft niet meer.’
Van Hout leeft een gestructureerd bestaan. De werkdag begint om negen uur en eindigt rond de klok van vijf. ‘Ik vind het moeilijker om vrij te nemen dan om aan het werk te gaan’, vertelt ze. In de avonduren en de weekenden probeert ze niet aan het werk te gaan. ‘Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar ik heb deze structuur wel nodig. Ik werk alleen en ik heb het me zo aangeleerd. Ik teken overdag, anders heb ik geen tijd om bij te tanken. Dan heb ik geen privéleven meer en dan lukken de tekeningen minder goed. Het is niet zo dat ik ’s nachts mijn bed uit ga om te tekenen, maar het komt wel voor dat ik iets opschrijf wat ik niet wil vergeten.’
‘Natuurlijk heb ik zo nu en dan de behoefte om te sparren’ zegt Van Hout. ‘Dat doe ik met mijn redacteur of mijn man. Mijn dochter kijkt ook wel eens mee. Ze is al twintig en ziet de dingen soms toch anders, dat houdt mij ook scherp.’ De komende periode is het echter zo druk voor Van Hout, dat het niet van tekenen komt. Het is Kinderboekenweek en die staat bol van de bezoeken aan kinderboekenwinkels, het opnemen van video’s en het bedenken van acties. ‘Als ik straks weer aan een nieuw boek begin trek ik me even helemaal terug. Dan wil ik geen lezingen en schoolbezoeken, omdat ik me dan het beste kan concentreren.’
Die concentratie heeft van Hout hard nodig: ‘Tekenen gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Soms gaat het vanzelf, soms denk ik dat ik het niet meer kan. Dat heb ik met Speeltuin ook gehad. Het is erg moeilijk. Maar ik vergelijk het altijd met ballet: als je op spitzen staat mag het pijn doen, je mag het alleen niet zien.’
Boekgegevens
Mies van Hout, Speeltuin, Stichting CPNB, ISBN 978 90 596 5294 1 (€ 5,00)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2015.
Foto: Ineke Oostveen
