In Esther Verhoefs De kraamhulp vormt de breekbaarheid van een gezin met een pasgeboren baby een geslaagde setting voor de inmenging van een moordzuchtige vrouw.
Terwijl moeder Didi door een zware zwangerschap en een nog hevigere bevalling aan bed gekluisterd is, probeert vader Oscar zijn vrouw en zijn dochtertje Indy waar mogelijk te ontwijken, wat behoorlijk wat spanningen oplevert. Geen van hen heeft door dat de behulpzame, vriendelijke kraamhulp Hennequin hen heimelijk het leven zuur maakt. Ondertussen volgen we politieagente Miriam, die ervan overtuigd is dat Hennequin haar broer heeft vermoord. Miriam probeert koste wat kost de kwade aard van deze vrouw te onthullen.
Miriams detective-verhaallijn is minder intrigerend dan de rest van De kraamhulp. Toegegeven: haar zoektocht schept een gedetailleerd beeld van de achtergrond, de motieven en menselijkheid van Hennequin, en is uiteindelijk essentieel voor de climax. Toch is het frustrerend om de ontwikkelingen tussen Oscar, Didi en Hennequin op pauze te moeten zetten om weer op Miriam over te gaan. De passages waarbij we door de ogen van Hennequin kijken zijn wel spannend, en onthullen uiteindelijk meer over haar persoonlijkheid dan Miriams onderzoek. Hennequin woont in een steriel appartement, waar ze haar enige vorm van menselijk contact ontvangt van een masseuse. Ze voelt regelmatig een overweldigende leegte, maar weet die te overwinnen met haar gebrek aan empathie en het plezier dat ze uit andermans pijn haalt. Over Hennequins plannen met Didi’s gezin bestaat er vanaf pagina één geen twijfel. Verhoef benadrukt zelfs net iets te vaak de moorddadige gedachten die door het hoofd van de kraamhulp schieten, zodat er nauwelijks sprake is van een verrassingseffect. Hiermee creëert ze te hoge verwachtingen, die onmogelijk naar tevredenheid kunnen worden ingelost. De haat waarmee Hennequin naar ‘de garnaal’ Indy kijkt is wel effectief, met als hoogtepunt een ijzingwekkende scène waarin ze het baby’ tje in bad doet. Met een even koud hart windt ze Oscar om haar vinger – al is daarvoor niet al te veel nodig. Of het nu ligt aan de bloederige bevalling waar hij bij aanwezig was of de initiële afwezigheid van een kinderwens: deze vader vindt zijn eigen behoeftes belangrijker dan die van zijn gezin. Wanneer Didi haar dochtertje hoort huilen en Oscars hulp vraagt, zegt hij dat de baby haar probleem is. De woorden die volgen, doen je hopen dat de onzekere Didi slechts last heeft van een nachtmerrie: ‘Ik weet nog verdomde goed wat ik heb gezegd! Dat ik nog niet toe was aan vadertje en moedertje spelen. Je wist het al toen je besloot om het niet weg te laten halen.’
De kraamhulp een thriller met een ijzersterk concept: een vreemdeling die van je kraamtijd een nachtmerrie maakt. Maar het is toch vooral de mentaliteit van Oscar die nog lang zal blijven hangen. Als de achterflap van een boek je een psychopathische kraamhulp belooft, verwacht je niet dat het de kersverse vader is die de meeste afschuw opwekt.
Boekgegevens
Esther Verhoef, De kraamhulp, Uitgeverij Anthos, ISBN 978 90 414 2369 6 (€ 19,95)
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 7 april 2014.
