Moord in de middag met Jeroen van Inkel -

Jeroen van Inkel is één van de bekendste radiomannen van Nederland. Hij is elke middag op Q-music te horen, en heeft een cv waar je u tegen zegt. Daaraan heeft Van Inkel nu een nieuwe bezigheid toegevoegd: het schrijven van spannende boeken. Voor zijn thrillerdebuut zoekt hij het dicht bij huis, want Kortsluiting gaat over een radio-dj.

Kortsluiting is gebaseerd op een ware gebeurtenis die in 2010 de kranten haalde: een man uit Venray stelde toen in de kelder van een psychiatrische inrichting emmers vol menselijke resten te hebben gevonden, die een dag later spoorloos waren verdwenen. Volgens een woordvoerder was er niets aan de hand, maar de ongelukkige vinder besloot toch naar de politie te stappen. Van Inkel gaat verder waar het nieuwsbericht stopt – wat zou er echt gebeurd zijn? Hoofdpersoon Vrank van Houten raakt als radio-dj en misdaadjournalist bij de zaak betrokken, en wil er maar wat graag achterkomen wie er verantwoordelijk is voor die afgehakte ledematen. Tijdens zijn zoektocht naar de waarheid wordt hij geconfronteerd met zijn drugsgebruik, dat steeds verder uit te hand loopt. Bovendien slokt een buitenechtelijke relatie met de bloedmooie Deborah hem volledig op. Het maakt de disclaimer (‘elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval’) in dit geval wat ironisch: Van Inkel heeft een aantal jaren geleden met dezelfde problemen te maken gehad, en liet zich toen zelfs opnemen in een kliniek in Londen.

[quote]’Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval'[/quote]

De fundering van Kortsluiting lijkt al met al dus behoorlijk met de werkelijkheid overeen te komen. Van Inkel gaf in een interview ook al aan dat hij het belangrijk vindt dat de feiten in een verhaal kloppen. Hij slaat daarin soms wel een beetje door, want het valt vanaf de eerste pagina op dat de personages continu verwijzen naar zaken uit de ‘echte’ wereld. Zo ligt Vranks vrouw Evelien bijvoorbeeld op de bank The Voice Kids te kijken en speelt ze Candy Crush Saga, hangen er in huis werken van Schiffmacher en Brood, en stelt Vrank dat het leven net als Lucille Werner raar kan lopen. Hoewel Van Inkel Kortsluiting op deze manier soepel in een context plaatst, zorgen al die verwijzingen er wel voor dat de vaart van het verhaal verminderd wordt. In plaats van mee te worden gezogen in de wereld van de roman, vroeg ik me soms af waarom bepaalde dingen waren gebruikt. Jan des Bouvrie laten opdraven als waarschijnlijke interieurstylist voor erg witte ruimtes schiet zijn doel voorbij, omdat die grap bijna antiek is. De gedetailleerde beschrijvingen van Vranks radiowereld zijn wél een echte toevoeging, omdat het oprecht interessant is om te lezen wat er daar allemaal gebeurt. Dat Vrank hele serienummers van koptelefoons opnoemt, kan ik Van Inkel dan ook wel vergeven.

Dat het perspectief van het naamloze personage uit de proloog niet meer terugkomt, is overigens wel een gemiste kans. Wanneer je als lezer meer weet dan de hoofdpersoon, maakt dat een thriller in mijn ogen een stuk spannender, en dat had Kortsluiting op sommige momenten best wel kunnen gebruiken. Het verloop van zaken ligt soms net wat voor de hand, en ik denk dat het de ontknoping ten goede was gekomen als Van Inkel het uitkomen van de relatie tussen Vrank en Deborah naar voren had gehaald. Maar: Kortsluiting is zeker geen saai boek, want Van Inkels snelle schrijfstijl maakt veel goed. Hoewel er hier en daar nog wel wat aan geschaafd kan worden – een zin als ‘Mijn contact bij Dagblad De Limburger had me dat al verteld’ klinkt erg gemaakt – is wel duidelijk dat Van Inkel goed weet hoe hij zijn woorden moet gebruiken. Zijn debuut is een prima weglezer, en het zou mooi zijn als hij bij nieuw werk wat verder buiten de lijntjes durft te kleuren.