Een aangrijpende roman over de vergeten zus van Anne Frank.
Laat ik beginnen met een simpele, zuivere waarheid: ik leef.
Misschien vraag je je af hoe dit een simpele waarheid kan zijn als je – samen met de hele wereld – zo lang in de veronderstelling hebt verkeerd dat ik dood was. Maar ik verzeker je, dit is nog maar kinderspel vergeleken met de rest van het verhaal. Ik adem, en soms eet ik en soms slaap ik. Maar elke ochtend als ik wakker word besef ik weer dat ik nog steeds adem. Zo simpel is het. Echt, het is niets meer dan een feit.
Er bestaan simpele waarheden over mij. Ik woon in Philadelphia, Pennsylvania, in de Verenigde Staten van Amerika, waar ik juridisch secretaresse ben, en ik luister naar de naam Margie Franklin.
‘Heb je nog plannen voor het weekend?’ vraagt mijn collega Shelby, alsof ze het antwoord, het antwoord dat ik elke week geef, niet weet.
‘Studeren,’ zeg ik.
‘O hemel, Margie. Altijd maar werken en nooit eens ontspanning.’
‘Joshua denkt dat ik een uitstekend juridisch assistent word,’ zeg ik. Joshua is lang, hij heeft een ovaal gezicht en krullend haar in de kleur van warme kastanjes. Soms heb ik zin om mijn arm uit te steken en zo’n krul om mijn vinger te wikkelen, en dan moet ik mijn handen in elkaar klemmen om die impuls te onderdrukken.
‘Aha, dus dat vindt Jóshua?’ Ze lacht. Shelby’s lach klinkt als een klaterende waterval. Soms is dat goed, louterend, verfrissend zelfs. Andere keren heb ik het gevoel dat ik erin verdrink. ‘Kom mee.’ Ze trekt me aan mijn arm mee in tegengestelde richting van mijn eenkamerappartement. ‘Ik wil vanmiddag naar de film. En ik ga niet graag alleen.’
‘En Ron dan?’ vraag ik. Ron is haar vriendje, met wie ze ongetwijfeld onmiddellijk zal trouwen als hij haar ooit vraagt, maar daar twijfel ik soms aan. Zolang ik Shelby ken hebben ze al verkering, wat, zoals Shelby zelf toegeeft, een hele tijd is voor een meisje wie geen enkele belofte in het vooruitzicht wordt gesteld.
‘Ron is nog aan het werk. Iedereen is nog aan het werk. Kom nou mee,’ fleemt ze. Shelby probeert me altijd na het werk ergens mee naartoe te nemen.
Vorige maand sleepte Shelby me mee naar Some Like It Hot en ze hield maar niet op over Marilyns rondingen en haar hese stem. Ik vond het een leuke film, maar ik lachte niet op de momenten waarop Shelby lachte, om de capriolen van Tony Curtis en Jack Lemmon, die vermomd waren als vrouw. Ik begrijp het Amerikaanse gevoel voor humor nog steeds niet helemaal. Je verschuilen… Wat is daar zo grappig aan?
‘Kom nou,’ blijft Shelby aandringen. ‘Ik heb het boek gelezen en het toneelstuk gezien. Die film maakt driemaal scheepsrecht, en ik wil hem niet in mijn eentje zien, daar is Het dagboek van Anne Frank veel te droevig voor.’ Ze vormt met haar roze lipjes een pruilmondje, en het enige wat ik kan is haar aanstaren, zonder een woord te zeggen. Ik krijg een benauwd gevoel in mijn borst. Ik heb een tijdje geleden in de Inquirer gelezen dat er misschien een film van zou worden gemaakt, en dat de acteurs niet-Joods zouden zijn, maar daarna heb ik het uit mijn gedachten gebannen. Misschien zou het, als ik het artikel niet verder las en er geen aandacht aan besteedde, gewoon verdwijnen. ‘Ik kan niet geloven dat ze er een film van gemaakt hebben,’ zeg ik ten slotte zachtjes.
Boekgegevens
Jillian Cantor, Margie, Uitgeverij Orlando, ISBN 978 90 229 6010 3 (€ 19,95), e-book: ISBN 978 90 449 6884 2 (€ 15,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2013.
