In Dolores Dolly Poppedijn glijdt Charlotte steeds verder af in haar waanzin in een poging haar dode baby te herscheppen, met alle gruwelijke gevolgen van dien. ‘You love it or you hate it, maar ik verwacht dat mensen het stiekem wel vet vinden,’ aldus Thomas Olde Heuvelt, die dit jaar het geschenk voor de Spannende Boeken Weken schreef.
‘Voor mij kwam het verhaal over Charlotte, die geobsedeerd is door haar overleden kind, echt tot leven vanaf het moment van het balsemen,’ vertelt hij alsof het niks is. ‘Hetgeen wat mij hieraan integreerde, is dat ze het lijkje vol formaline spuit in een poging het te conserven, maar het in haar beleving nog steeds haar lieve baby is. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de duistere kant van de mens en wat iemand tot zoiets drijft.’ Laat de tere zieltjes gewaarschuwd zijn, dit is nog maar het begin van het horrorverhaal.
Toen de CPNB Olde Heuvelt vroeg het geschenkboek voor de Spannende Boeken Weken 2019 te schrijven, was hij verrast. ‘Je weet wat voor verhalen ik schrijf?’ vroeg hij voor de zekerheid. Dat wisten ze, maar ze wilden een keer wat anders. ‘Meestal kiezen ze voor typisch Nederlandse misdaadverhalen met een politieonderzoek, maar dat is duidelijk niet wat ik doe,’ zegt de auteur, voor wie de verhalende en mysterieuze Amerikaanse literatuur, zoals het werk van Stephen King, een inspiratiebron vormt.
GEEN SCHATTIG BABYKAARTJE
Dolores Dolly Poppedijn is een ode geworden aan ‘The Yellow Wallpaper’ uit 1892, het eerste feministische verhaal ooit, geschreven door de Amerikaanse schrijfster Charlotte Perkins Gilman. ‘Het gaat over een vrouw met een postnatale depressie, die onder de duim wordt gehouden door haar man. Vrouwen werden in die tijd als het zwakke geslacht gezien en daar is Gilman’s verhaal een aanklacht tegen,’ vertelt Olde Heuvelt. ‘Tegelijkertijd is het een fantastische ghost story. Je gaat helemaal mee in haar waanzin wanneer ze in de patronen op het behang het silhouet van een vrouw ontwaart die door de kamer kruipt. Dat is zijzelf natuurlijk, de schaduw van haar mentale gesteldheid.’
Terwijl Charlotte in Olde Heuvelts verhaal ook steeds verder afglijdt in haar eigen werkelijkheid, is haar echtgenoot Gilman juist heel meegaand. Hij schenkt haar zelfs een levensechte, nieuwe pop om haar te troosten. ‘Eigenlijk zijn het twee heel onmachtige mensen, die elkaar verliezen doordat ze niet over hun verdriet praten,’ aldus de auteur. ‘Gilman stort zich op zijn hond Dolly, Charlotte op haar baby Dolores, alleen ziet hij niet hoe ver zij in haar obsessie gaat. Ik hoop dat de lezer net als hij het goede in haar probeert te zien en daardoor meeleeft.’
Dolores Dolly Poppedijn is ook een stilistisch experiment geworden. Wie alleen al het door Iris Compiet vervaardigde omslag goed bekijkt, ontdekt dat wat op een schattig babykaartje lijkt in werkelijkheid een roze behangetje is bestaande uit allemaal schedeltjes. Olde Heuvelt: ‘Charlotte vertelt alles als een wiegelied aan haar overleden baby. De zinnen zitten daarom vol ritme en rijm. Op de meest liefelijke manier vertelt ze over de meest afschuwelijke dingen.’ De gedetailleerd beschreven balsemscène is daar een voorbeeld van. ‘Om dit zo goed mogelijk te kunnen beschrijven, heb ik een patholoog- anatoom gebeld,’ vertelt de schrijver. ‘Als je de grens opzoekt met het onwerkelijke of magische, moet de basis kloppen, anders verlies je de lezer.’
KINDERPOSTZEGELS
Olde Heuvelt wil de lezer met zijn spannende verhalen vooral entertainen, maar hij wil ook meer dan dat. ‘Het mooie van dit genre zijn de menselijke thema’s die zich onder de oppervlakte bevinden. Zo gaat mijn vorige boek HEX over massahysterie, mijn nieuwe thriller Echo over liefde en obsessie, en dit geschenk over het verlies van een kind. Soms opent zich in het leven letterlijk een deur waarachter zich iets afschuwelijks bevindt, daar heb je geen controle over.’
Hij kan zich nog goed het moment herinneren waarop hij als jongen van negen de deuren langsging om kinderpostzegels te verkopen en oog in oog kwam te staan met een vrouw in een nachtjapon vol bloedvlekken. ‘Ik weet niet of het een uit de hand gelopen bloedneus was of dat er sprake was van huiselijk geweld, maar ik was helemaal bevroren. Toen ik mijn stem terugvond, zei ik: “O, volgens mij voelt u zich niet zo lekker, ik kom een andere keer wel terug.” Ik ben weggelopen en ik heb nooit geweten hoe het met haar is afgelopen. Elke nacht achtervolgde ze me in mijn nachtmerries. Het schrijven over dit soort gruwelijkheden geeft mij de controle en dat vind ik er zo leuk aan.’
Boekgegevens
Thomas Olde Heuvelt, Dolores Dolly Poppedijn, illustraties: Iris Compiet, Uitgeverij Luitingh- Sijthoff in samenwerking met Stichting CPNB, 96 pagina’s (gratis tijdens de Spannende Boeken Weken bij besteding van € 12,50 aan Nederlandstalige boeken)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2019
