November 2013: in een kapel op het Schotse eiland The Isle of Skye is een bericht achtergelaten in een biechtboek. ‘Het spijt me wat er gebeurd is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven.’
Rosie Thompson was zes toen ze in 1983 tijdens een stormachtige nacht verdween uit haar huis in Glasgow. Er is nimmer meer iets van haar vernomen. De eeneiige tweelingzus van Rosie, Ruby, is de klap niet te boven gekomen. Ze brengt haar dagen door in een psychiatrische instelling. Eve, het jongere zusje van de tweeling, is nu 33 jaar oud en heeft zich nooit kunnen neerleggen bij de vermissing van Rosie. Als ze hoort van het bericht in het biechtboek, besluit ze op onderzoek uit te gaan. Dit is waarschijnlijk haar laatste kans om erachter te komen wat er met Rosie gebeurd is. Wie heeft dat bericht achtergelaten?
Al snel komt Eve meer over die persoon te weten. Volgens een ooggetuige had de biechter een opvallende cirkelvormige tatoeage op zijn arm. Dat blijkt een belangrijke aanwijzing te zijn. Eve bijt zich vast in haar zoektocht en brengt daarbij zichzelf en anderen in levensgevaar.
Stille grond bezit de belangrijkste eigenschap van een goede literaire thriller: voortdurende spanning. Bijna elk hoofdstuk eindigt met een cliffhanger. De Vlaamse auteur Hilde Vandermeeren hanteert het principe show, don’t tell en schrijft uitermate beeldend. Door specifieke beschrijvingen weet ze een bepaalde sfeer op te roepen, zoals angst of ongemakkelijkheid: ‘Het was kil in het herenhuis, Eve zette de thermostaat iets hoger dan gewoonlijk en startte haar laptop op […]. Eve bleef zitten en begon het internet af te zoeken. Wat ze vond, deed de temperatuur in de kamer nog een stuk dalen.’
Doordat ze dat principe veelvuldig toegepast, komt het soms wat gekunsteld over. Een gedoseerde verspreiding was geslaagder geweest.Dat het boek van Vandermeeren lekker wegleest, komt behalve door de spanning ook door de korte hoofdstukken en de korte zinnen. De hoofdstukken bestaan uit enkele pagina’s, waardoor je gestimuleerd wordt om door te lezen. De korte zinnen komen soms wel erg staccato over.
Misschien is de schrijfstijl van Vandermeeren beïnvloed door haar voorgeschiedenis als succesvol kinderboekenauteur? Pas sinds 2013 wijdt ze zich aan het thrillergenre en er zijn sindsdien al drie literaire thrillers van haar hand verschenen. Met haar eerste thriller Als alles duister wordt won Vandermeeren in 2013 de Hercule Poirot-publieksprijs, een Vlaamse prijs voor de beste misdaadroman. Stille grond bestempelt Vandermeeren als haar meest persoonlijke boek tot nu toe: ze is zelf ook de helft van een eeneiige tweeling. Het is dan ook een niet alleen spannend, maar ook gevoelig boek. Vandermeeren besteedt veel aandacht aan de impact die Rosie’s verdwijning op haar tweelingzusje Ruby heeft nagelaten. Zo heeft Ruby in de psychiatrische instelling altijd een lege stoel naast zich staan, voor als Rosie ooit terugkomt.
Stille grond zet je voortdurend op het verkeerde spoor. Over of Rosie wel of niet in leven is. Over wie er verantwoordelijk is voor haar verdwijning. Deze krachtige thriller laat je hersenen werken en zorgt dat je een paar uur helemaal van de wereld bent.
Foto: Lona Aalders
Boekgegevens
Hilde Vandermeeren, Stille grond, Uitgeverij Q, ISBN 978 90 214 5863 2 (€19,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
