Het is nacht. Je kunt de volle maan door de donkere boomsilhouetten zien. Af en toe klik je een zaklantaarn aan die meer schaduwen werpt dan dat de straal licht je helpt om in het bos wat te zien. Je bent verdwaald. Dat is duidelijk.
Het lijkt erop dat het rechts van je lichter wordt. Daar moet een open plek liggen. Je verandert je koers en loopt op de open plek af. Als je de laatste boomrij voorbij loopt, valt je mond open. Niets had je voorbereid op wat je daar, midden op een grote ronde open plek in het bos ziet. De volle maan staat boven een enorme piramide, die hoger is dan een flinke kerktoren.
Tot zover de spannende versie. Ik heb deze scène al tien keer voor me gezien. Ik heb het al in boeken willen gebruiken, en ik zag het zo voor me in een spannende jeugdfilm. Een nachtelijke onverwachte ontmoeting met een dertig meter hoge piramide, midden in en Nederlands bos.
De meeste van ons kennen die piramide wel. Want hij bestaat. Generaties hebben dat ding al beklommen. Hij staat op de Utrechtse Heuvelrug. En niemand zal zich er meer over verbazen. Een oude zandhoop in de vorm van een piramide. Ooit door de soldaten van Napoleon uit pure verveling neergezet. Als ik er kom zie ik nauwelijks verwondering. Mensen halen diep adem, betalen de 1,50 entree en gaan het ding beklimmen. Bovenin een uitzicht over de Utrechtse heuvelrug. Met links Utrecht, recht voor je Amersfoort. En als je goed kijkt, kun je op een heldere dag Amsterdam zien. Niemand is echt onder de indruk. Honderd meter verder vind je een restaurant, en een speeltuin die ook zijn beste tijd gezien heeft. Meer is het eigenlijk niet.
Ik snap wel dat mensen niet zien wat ik zie. Deze wonderbaarlijk magische plek heeft zich namelijk slim en succesvol vermomd als oubollige attractie. Je moet wel een echte verhalenjager zijn om ook te zien wat ik zie. Maar af en toe zie ik toch een kindje dromerig naar de piramide staren. En dan weet ik dat dat kindje erin is geslaagd om door die vermomming heen te kijken. Dat de jonge verhalenjager ziet wat ik zie; een magische piramide, waar Franse soldaten een geheim in hebben verborgen. Of een piramide, neergezet als baken voor buitenaardse wezens. En dan is er altijd wel een papa die roept dat het kindje moet stoppen met dromen. Omdat ze pannenkoeken gaan eten.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
