Jarenlang was Lex Jansen de uitgever en het gezicht van De Arbeiderspers. Sinds een jaar is hij directeur van het door hem opgerichte Magonia: uitgeverij en centrum voor schrijfbegeleiding. Vanaf december 2014 schrijft hij elke maand een column voor de Boekenkrant. Deze week plaatsen we alvast een voorproefje.
De Westendstrasse is een bomenrijke straat in een stille buurt, ingeklemd tussen de terreinen van de Messe en de beruchte Frankfurter Stationsbuurt. Een paar straten verderop is de Hessischer Hof, waar de meest draagkrachtige uitgevers en agenten hun kamers boeken. In de Westendstrasse vinden we op nummer 23 Hotel Villa Florentina. In deze stadsvilla heb ik jarenlang dezelfde kamer gehad, op loopafstand van de Buchmesse.
Frankfurt is ondanks de aanwezigheid van internationale bedrijven en instellingen toch vooral een provinciestad. De stationsbuurt kun je rustig vergelijken met de Wallen in Amsterdam. De seksindustrie is hier sterk vertegenwoordigd, vrijwel het hele jaar door. Volgens een taxichauffeur is er echter één week in het jaar waarin de meeste prostituées vrijaf nemen en pooiers niet moeilijk doen als een van de meisjes een paar dagen vrij vraagt. Dat is de tweede week in oktober, de week van de Buchmesse. Draaien de clubs en sekswinkels op volle toeren tijdens de Landbouw-, of Autobeurs, tijdens de Boekenbeurs valt alles stil. Volgens de taxichauffeur zijn wij – boekenmensen – vooral druk met onszelf en elkaar.
Ik heb dit verhaal altijd met een korrel zout genomen, tot ik met een aantal collega’s op weg was naar een party van Piper Verlag, niet ver van de Messe. Het was vroeg in de avond en stil op straat. De opkomende mist drong al door in de straten van de stationswijk. Voor een smalle zwarte deur, waarachter een steile trap te zien was en blauw neonlicht, stond een drietal dertigers. Brede borstkasten, gespierde armen, glimmende bomberjacks. Rob, Plien, Petra en ik waren druk in gesprek en liepen naast elkaar, waardoor we de hele breedte van de stoep in beslag namen. Dat irriteerde de uitsmijter en zijn maten blijkbaar in ernstige mate. Wat deden wij daar, binnen zijn territorium? ‘Gehen Sie irgendwo anders spazieren, ihr Bücher Menschen!’ beet hij ons toe. Vooral de laatste twee woorden sprak hij uit, alsof het om iets bijzonder smerigs ging.
Voor de één is de Buchmesse een verplichting, voor de ander een feest, voor de derde een bron van irritatie.
Lees de volgende column van Lex Jansen in de Boekenkrant-editie van 1 december 2014!
Wat fijn dat je deze eerste column alvast geplaatst hebt, Anouk! Ik heb er heel veel zin in om voor jullie maandelijks een column te schrijven, verhalen over uitgeven, uitgevers, schrijven en schrijvers. Zou het Duits van die uitsmijters wel echt Duits zijn? Daar mogen de geleerden zich over buigen….. Hartelijke groet, Lex
Mooie column, Lex. Volgende keer iets langer? Frankfurt is en blijft voor mij een feest. Onder andere omdat dat een van de weinige momenten is dat ik jou tegenkom.
Buiten de Buchmesse kom ik ook nog wel eens in Franfurt. De stad vergelijk ik met Delft, ‘mijn’ stadje: enigszins provinciaals. Dat is nu juist de charme er van. Mijn zandbak, zo noem ik Delft, mijn vertrouwde veilige haven. Datzelfde gevoel heb ik met Frankfurt. Tijdens de Buchmesse voel ik me overigens het beste thuis bij de handelaren in tweedehands boeken, bij de in-/uitgang.
Ik ga je lezen, Lex! Hartelijke groeten.
Een column van Lex Jansen is voor mij dé reden om een proefabonnement te nemen – wat ik dus heb aangevraagd!
Leuk Lex!
Groet,
San