Ons land kent een groot aantal literaire festivals, optredens van auteurs en bijeenkomsten van leesclubs van zeer uiteenlopende signatuur. Daarnaast worden er meer dan waar ook ter wereld schrijfwedstrijden georganiseerd. Soms zijn ze gericht op een bepaald genre (poëzie, het korte verhaal), maar vaker worden ze gerelateerd aan een zorgvuldig gekozen onderwerp.
Ook bij de meest recente versie van Schrijversblock, een literaire zaterdagmiddag in Almere, werd een schrijfwedstrijd georganiseerd. In de jury zaten Connie Franssen, freelance tekstschrijver, Thomas Heerma van Voss, schrijver, en ik was gevraagd vanwege mijn ervaring als uitgever. De inzendingen druppelden binnen, maar naarmate de sluitingsdatum naderde, veranderde de druppel in een stroom aan geschriften.
We lazen alles en maakten onze persoonlijke top vijf. Toen we die aan elkaar stuurden, bleken er verschillende inzendingen op twee of drie lijstjes te staan. Er was dus sprake van eensgezindheid. Op een lenteachtige woensdagmiddag spraken we af bij café Tolhuistuin, in Amsterdam-Noord. Nooit eerder had ik Connie of Thomas gesproken, maar we hadden direct stof genoeg. Een voor een bespraken we de inzendingen die ons bij lezing op waren gevallen. Op grond daarvan maakten we een nieuwe top 5. Na herlezing van die teksten kozen we uiteindelijk de winnaars. Voor de hoofdprijs had de organisatie van het festival een bedrag van vijfhonderd euro gereserveerd.
Een paar dagen later wandelde ik het KAF-theater in Almere binnen. De prijsuitreiking zou om drie uur ’s middags zijn, als onderdeel van een veel groter literair programma. De bezoekers konden in groepen van hooguit twintig personen in allerlei ruimtes auteurs bezoeken. Natuurlijk was Thomas Heerma van Voss er, maar ik zag ook Christine Otten, Kader Abdolah, Maartje Wortel, Arthur Japin, Jan Siebelink en David Pefko. Met een groep bezoekers ging ik naar de ruimte waar Özcan Akyol zijn lezers ontving. In de grote ontvangsthal waren muzikale optredens en overal was er leven in het gebouw. Lezen verbindt. Dat laat zo’n festival goed zien.
Na de lunch stonden nog twee rondes optredens gepland. Daartussenin zou de prijsuitreiking van de schrijfwedstrijd plaatsvinden. In het zaaltje lagen de bloemen en de cheque al klaar. Iemand van de techniek installeerde de microfoon en op de afgesproken tijd nam ik, namens de jury, het woord. Pas toen realiseerde ik me hoe belangrijk zo’n schrijfwedstrijd is. Ik las dat op de gezichten van de deelnemers. Hier ging het om een oordeel over hún bijdrage. Met zijn verhaal ‘Dertien hoog’ werd Teije Venema de winnaar. Het was duidelijk dat het hem niet om het geld ging. De toelichting van de jury en zéker het enthousiasme van zijn dochtertjes waren de echte prijs.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2017
