‘Ik wist helemaal niet dat jij schrijft,’ zei laatst iemand die mijn LinkedIn-profiel had bekeken. ‘Ik dacht altijd dat schrijvers van die eenzame, wereldvreemde mensen waren die met een fles wijn achter hun computer zaten te schrijven. Bij voorkeur ’s nachts.’
Ik drink geen wijn. Sterker nog: ik drink helemaal niet. Ik heb gemerkt dat ik prima zonder drank kan. Bovendien slaap ik ’s nachts. Als ik in de nachtelijke uren wakker ben – en dat komt niet vaak voor – is dat omdat ons grote wonder mij nodig heeft. Niet omdat ik ineens veel inspiratie heb. Omdat er ‘iets uit moet’. Nee hoor. Overdag werk ik in een kantoortuin omdat er brood op de plank moet komen. Net buiten kantooruren zorg ik voor het kind en ’s avonds ben ik moe.
‘Wanneer schrijf je dan?’, vroeg degene die mijn LinkedIn-profiel had bekeken.
‘Daar neem ik vrije dagen voor op,’ vertelde ik. ‘Dan breng ik mijn kind naar de opvang en dan moet ik schrijven. Het móet op die momenten’.
De vragensteller zakte teleurgesteld terug in haar stoel.
‘Ik dacht altijd dat het heel romantisch was, schrijven’.
Vroeger dacht ik dat ook. Dan zat ik inderdaad met een fles wijn achter mijn computer interessante stukken te schrijven. De volgende dag was ik God dankbaar dat die teksten nooit verder waren gekomen dan mijn eigen harde schijf. De kwaliteit was bedroevend en ver beneden peil. Nu ik gedwongen ben structuur in mijn leven aan te brengen, gaat het beter. Ik ben met een uitgever in gesprek en ben nu zelfs bereid een synopsis te maken – want o, wat vond ik dat altijd een vies woord en o, wat wilde ik me niet in een hoekje of een bepaald genre laten drukken – en ik schrijf op gezette tijden.
Schrijven is niet romantisch. Het is hard werken, leuren met je ideeën en vrije dagen opnemen om tijd te creëren. Laatst sprak ik Melissa Skaye, een getalenteerd thrillerschrijfster die keihard heeft moeten knokken voor haar schrijfcarrière. ‘Een boek komt er niet met dagdromen’, meende zij. I rest my case.
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2014.
