Boekfragment: Reis door de tijd 11. De achtervolging van Miss Never -

Beste knaagdiervriend, ik heb een muizenissig verhaal te vertellen dat begint met… tiramisu, gi-ga-gantisch veel tiramisu! Luister maar!

Ik zat op kantoor bij De Wakkere Muis. Er stond een schaal heerlijke tiramisu op mijn bureau, die tante Lilly me had gebracht! Ik ben gek op tiramisu en dat weet ze, maar deze keer had ze een klein beetje overdreven. Ze had muizenissig veel tiramisu gemaakt, genoeg voor de hele redactie van de krant. Smul!
Ik had best al een stukje willen proeven, maar ik had met mezelf afgesproken dat ik eerst een begin moest maken met het schrijven van een artikel voor De Wakkere Muis. Het Museum van Rokford had net een volledige verdieping ingericht over de geschiedenis van kleding en mode en morgen was de officiële opening.
Dus, zoals ik al zei, was ik op kantoor bezig daarover een artikel te schrijven. Althans, dat probeerde ik, maar mijn telefoon rinkelde voortdurend.
Tring! Tring! Tring! Tring! Tring!
Met een zucht zette ik het geluid uit, anders kwam ik nooit aan schrijven toe.
Op dat moment kwam Miezelien, mijn assistente, gehaast naar binnen rennen. ‘Geronimo, is het artikel al af? Het heeft haast, muizenissige haast!’ Haar oog viel op de tiramisu. ‘Mmm, dat ruikt heerlijk, mag ik een stukje proeven?’
Ik wees naar de bordjes en de vorkjes. ‘Ga je gang, neem vooral een stukje.’
Miezelien was nog niet weg of Klem kwam mijn kantoor binnengerend. ‘Ik ruik tiramisu! Waar staat-ie? Dit moet de tiramisu van tante Lilly zijn, die herken ik uit duizenden! Waarom heb je me niet even geroepen?’
Aangetrokken door Klems luide aanprijzingen, kwamen nu ook alle andere knagers mijn kantoor binnen. Terwijl iedereen zich op de tiramisu stortte, probeerde ik mijn artikel te schrijven… maar ik kon me absoluut niet concentreren. Dus slaakte ik een diepe zucht, gaf het op en keek op mijn telefoon. Ik had allemaal berichten…
Het eerste bericht was van mijn neefje Benjamin.
En er was er ook eentje van mijn nichtje Keetje.
En van Torteltje, het nichtje van Duifje Duistermuis!
Wat wilden ze toch van mij?
Snel las ik de berichtjes (die allemaal hetzelfde waren):
We hebben je nodig voor een muizenissig avontuur… bel je snel!
Haastig beluisterde ik ook mijn voicemailberichten.
‘Eerste bericht: Oom G, hallo! Wij zijn het, Keetje, Torteltje en Benjamin! We hebben je nodig! Bel je ons alsjeblieft? Tweede bericht: Oom G! Bel ons, alsjeblieft! We hebben je hulp nodig! Derde bericht: Oom G! We weten dat je het druk hebt, maar we hebben echt dringend je hulp nodig voor een groot avontuur… KKKKRRRAAAKKK! KNAL!’
Gi-ga-geitenkaas, wat was dat voor een raar geluid?
Snel belde ik Benjamin terug, maar ik werd rechtstreeks doorgeschakeld naar zijn voicemail.
Piep! Wat kon er gebeurd zijn? Vreemd!
Ik maakte me grote zorgen. Waar zouden ze zo dringend mijn hulp bij nodig hebben? Voor ik iets kon bedenken, werd ik opnieuw gebeld. Het was mijn professor Albert Wanrok!
Hij brulde: ‘Geronimo, spoedgeval! De knagertjes zijn verdwenen!’ Hij klonk muizenissig bezorgd. ‘Snel, kom naar mijn lab in de Tijdreis Academie! Je hebt geen seconde te verliezen!’
Zonder ook maar een tel te aarzelen rende ik mijn kantoor uit. Op weg naar een muizenissig avontuur…