Naast Geronimo´s eigen avonturen, vormen ook meesterwerken uit de literatuur een bron van inspiratie. Zo hervertelt hij de klassiekers van Jules Verne, Lewis Carrol en nu Emilio Salgari.
PROMOTIE – Aan het einde van de zeventiende eeuw zijn de kapers van kapitein Morgan de schrik van de Caraïben. Als zij uit Maracaibo (Venezuela) het bericht krijgen dat de dochter van de Zwarte Piraat, hun vroegere commandant, gevangen is genomen door de graaf van Medina, hebben zij maar één keus: haar bevrijden!
Het was stil en donker in de haven van Maracaibo, waar behalve de drie knagers die over de kade schuifelden, geen levende ziel te bekennen was. Carmaux en Stiller moesten Don Rafael overeind houden, omdat die door al dat eten nauwelijks kon blijven staan. Op het strand lieten ze hem los.
‘Zo … señores,’ hijgde Don Rafael, ‘wat kan ik voor jullie betekenen? Zeg het me gauw, want ik val om van de slaap.’
Carmaux keek hem strak aan en vroeg toen uit het niets: ‘Klopt het dat de dochter van de Zwarte Piraat hier gevangen zit?’
Don Rafael keek hem verwonderd aan. ‘Wat moet de president van de koninklijke rechtbank nu met de dochter van een piraat? Van een dode piraat nog wel!’
Die laatste woorden kwamen aan als een stomp in de maag van Carmaux en Stiller. De Zwarte Piraat, de beruchtste, moedigste, gulste kaper van de Caribische zeeën was inderdaad gedood in een gevecht. Dat hoefde je hen niet te vertellen, zij waren ook kapers. Zijn kapers. Maar om het zo te horen uit de snuit van deze gewone knager die geen kaper was, niet eens een edelknager, dat maakte hen boos.
‘Dat zijn jouw zaken niet’, gromde Carmaux terwijl hij Don Rafael een harde duw gaf. ‘Is zijn dochter hier, ja of nee?!’
Don Rafael was van zijn stuk gebracht; hij keek naar de dreigende ogen van de twee kapers en besloot dat hij beter de waarheid kon vertellen.
‘Eh… ja’, gaf hij toe. ‘Ze is hier.’
Stiller trilde. ‘Wie houdt haar gevangen?!’ gromde hij tussen zijn tanden. ‘En waarom?’
‘De graaf van Medina zelf’, vertelde Don Rafael. ‘Hij wil wraak nemen op haar vader, die misselijke piraat!’
Wat een belediging! Carmaux en Stiller trokken hun zwaarden en drukten die tegen de snuit van Don Rafael.
‘Hé, wat doen jullie nu?’ riep deze verschrikt, terwijl hij een stapje achteruit zette. ‘Help!’
‘Zwijg! Als je leven je lief is’, siste Stiller.
Carmaux wikkelde de rode sjaal die hij om zijn middel droeg van zijn lijf, scheurde hem doormidden en bond het ene stuk om de poten van de arme Don Rafael en het andere om zijn snuit. Trillend liet de overrompelde knager zich in het zand zakken, maar Stiller tilde hem direct weer op en gooide hem over zijn schouder. ‘Naar de sloep’, zei hij tegen Carmaux.
De twee kapers liepen naar een klein zeilbootje aan een steiger. Ze legden Don Rafael erin en voeren de zee op.
Snel en stil als een haai gleed het zeilbootje de haven uit. Het doorkliefde de golven, een lang schuimig kielzog achter zich latend. Door de lap om zijn snuit heen klonk zachtjes het gejammer van Don Rafael.
‘Hou je snuit eens!’ snauwde Carmaux. ‘We zijn er bijna.’
Maar Stiller had medelijden toen hij zag hoe bang hun gevangene was. ‘Die lap kan best wat losser’, zei hij en hij voegde de daad bij het woord. Opgelucht zoog Don Rafael zijn longen vol.
‘Waar gaan we naartoe, oplichters?’ vroeg hij.
Carmaux lachte spottend. ‘Wij, oplichters?! Hoe kom je daar nu bij?’
‘Ik heb nog nooit zo’n stelletje tuig gezien!’ kaatste Don Rafael terug.
Stiller grinnikte. ‘We gaan naar iemand toe die meer macht heeft dan tien graven bij elkaar. En slimmer is hij ook.’
‘Naar de president van de rechtbank?’ probeerde Don Rafael hoopvol.
‘Schiet toch op met je president van de rechtbank!’ riep Carmaux ongeduldig. ‘We gaan naar Morgan, de opvolger van de Zwarte Piraat. Hij is onze kapitein.’
Don Rafael werd zo bleek als een laken. ‘De ka-kaper M-Morgan?’ stamelde hij.
Hij kreeg geen antwoord, want op dat moment minderde het zeilbootje vaart om langszij een groot schip te gaan varen.
‘Ohé!’ schreeuwde Carmaux.
Vanaf het hoge schip werd een trapje naar beneden gelaten en de twee kapers klommen met hun gevangene tussen hen in aan boord. Ze gingen regelrecht naar de kajuit van de kapitein, die ingespannen naar een grote opengevouwen kaart stond te turen. Toen de drie binnen waren, richtte Morgan zich op en keek hij de gevangene indringend aan.
Nieuwsgierig geworden? Zo zie je maar, deze klassieker uit 1905 heeft nog niks aan spanning ingeboet!
Boekgegevens
Geronimo Stilton, Klassiekers – Jolanda, dochter van de zwarte piraat, Uitgeverij De Wakkere Muis, ISBN 978 90 859 2262 9 (€ 12,50) – 9 – 10 jaar
