Boekfragment: Godendrank -

Godendrank gaat over een Nederlandse wijnliefhebber die alles opgeeft en een wijndomein koopt in de Languedoc. Hij raakt bevriend met de burgemeester van het dorpje, zelf ook wijnboer, die hem introduceert bij enkele collega’s.

Nog geen kwartier later zat Abel aan zijn eerste wijntje. En wat voor een wijntje. Ze bevonden zich in een schemerdonkere wijnkelder waar de schimmel centimeters dik op de muren stond. Het was er berekoud en boven de dubbele rij wijnvaten hing een muffige lucht. Jean-Baptiste had een buik als een wijnton en een groot hoofd met woest uitstaand grijs haar met vergeelde vlekken erin. Hij droeg een korte broek waar twee dikke vlezige benen onder uitstaken en onder zijn rechteroog kleefde een felwit verbandpleistertje, dat hij verklaarde als ‘une petite opération’ zonder in details te treden. Nadat hij Abels hand in een bankschroefgreep had genomen en tot het laatste botje had vermorzeld, trok hij de stop van een vat wijn. ‘Zo. Nu wilt u natuurlijk een glas wijn proeven,’ bromde hij terwijl hij een steekhevel in het spongat stak. Hij greep drie glaasjes van een plank en vulde die tot de rand. ’Voilà, monsieur.’ Hij overhandigde Abel een morsig glaasje met een vloeistof die deed denken aan het bloed van een zojuist geslachte dinosaurus. Abel wierp een heimelijke blik op zijn horloge: tien over negen ’s ochtends. Voorzichtig bracht hij het glas naar zijn neus en besnuffelde het oppervlak. Hij kon ternauwernood een verschrikte verwensing onderdrukken. In een afleidingsmanoeuvre hief hij zijn glas en zei, niet wetend dat je bij het wijnproeven nooit moet proosten, ‘Santé!’
Zijn gastheer keek hem bevreemd aan en kiepte toen zijn glas in één beweging achterover.

Abel nam een voorzichtig nipje. Het smaakte naar het vocht dat zich verzamelt in de punt van een volle vuilniszak op een warme zomerdag. ‘Très bon,’ wist hij uit te brengen.
De burgemeester, die slechts aan zijn wijn had geroken en het glas daarna onaangeroerd had teruggezet op de ton, knikte goedkeurend en beaamde Abels oordeel. ‘C’est un très bon vin. Un vin de garde.’

De volgende wijnboer deed Abel denken aan een pad. Een kleine gedrongen man zonder nek. Zijn knoestige hoofd, met enigszins uitpuilende ogen, zat direct op zijn schouders, waardoor hij voortdurend met een loerende blik omhoogkeek. Na de begroeting vroeg hij in het dialect van de streek iets aan de burgemeester. Abel kon er geen touw aan vastknopen, maar het wantrouwige hoofdgebaar dat de man naar hem maakte, sprak boekdelen.
Jean-Claude leek hun gastheer gerust te stellen, waarop de kleine wijntrol een korzelig gegrom liet horen en hen voorging naar de vatenkelder.
Terwijl hij de stop uit een wijnvat trok en de glazen vulde, vroeg hij Abel iets wat klonk als de aanvalskreet van een bronstige neushoorn. Abel haalde verontschuldigend zijn schouders op. ‘Eh, pardon…?
De wijntrol overhandigde Abel zijn glas en herhaalde zijn vraag.
Hulpeloos keek Abel naar de burgemeester.
‘Monsieur Ducasque wil graag weten of je gewone wijn gaat maken, of van die stadse flutwijn.’
‘Ik ga natuurwijn maken!’ riep Abel onbevreesd. ‘Biologisch!’
Dit antwoord viel in goede aarde. De verweerde paddenkop spleet open en het kale peertje in de wijnkelder verlichtte twee rijen vergeelde tanden. ‘Zo mag ik het horen!’ gromde hij en hij hief zijn glas. Ze proostten en dronken. De gastheer ledigde zijn glas in een lange teug, veegde zijn mond af en knikte tevreden. ‘Dit is wijn,’ knorde hij. ‘Zo moet wijn smaken.’
Abel, wijs geworden, had slechts een nipje genomen en hield dat afwachtend in zijn mond terwijl hij moed verzamelde om het door te slikken. Maar de kneiterharde tannines in de wijn hadden de aanval op zijn smaakpapillen al geopend. Hij wist zijn gezicht in een waarderende plooi te trekken en met een één, twee, drie in godsnaam slikte hij het door. Een kort moment sperde hij zijn ogen open van schrik, toen raspte hij: ‘Très bon! Un très bon vin!’