Boekfragment: De kinderwet -

Zou jij je kind redden als de medische behandeling in strijd is met je geloof? De uitspraak van rechter Fiona Maye heeft hoe dan ook grote gevolgen.

Hij keek even een andere kant op en zei toen: ‘Het probleem met Satan is dat hij verbazingwekkend geraffineerd is. Hij maakt mensen iets stoms zoals satanisch misbruik of iets dergelijks wijs en dan laat hij dat weerleggen, zodat iedereen denkt dat hij eigenlijk toch niet bestaat, en dan heeft hij de vrije hand om het allerslechtste te doen.’

Nog een element van haar ongewone begin – ze was op zijn terrein beland. Satan was een levendige figuur in het wereldbeeld van de Jehova’s. Hij was ter voorbereiding op het einde der dagen in oktober 1914 naar de aarde afgedaald, zo had ze bij haar vluchtige blik op het achtergrondmateriaal gelezen, en hij verspreidde zijn kwaad met behulp van overheden, de katholieke kerk en vooral de Verenigde Naties, die hij aanspoorde om eendracht tussen de volkeren te zaaien terwijl ze zich juist voor Armageddon zou moeten opmaken.

‘Heeft hij ook de vrije hand om te proberen jou met leukemie te doden?’

Ze vroeg zich af of ze te direct was geweest, maar hij had het gespeelde incasseringsvermogen van een tiener. Hem kreeg je niet klein. ‘Ja. Ook dat soort dingen.’

‘En jij laat hem zijn gang gaan?’

Hij ging zitten door zich tegen de rugleuning af te zetten en streek toen bedachtzaam over zijn kin, als parodie op een gewichtige professor of tv-deskundige. Hij dreef de spot met haar.

‘Tja, nu u het vraagt, ik ben van plan hem te verpletteren door Gods geboden te gehoorzamen.’

‘Zeg je daarmee ja?’

Hij ging hier niet op in, wachtte even en zei toen: ‘Bent u gekomen om mij om te praten, mij tot de orde te roepen?’

‘Helemaal niet.’

‘Nou en of! Ik denk van wel!’ Opeens was hij het stoute uitdagende kind dat over de dekens heen zijn armen om zijn knieën sloeg, zij het krachteloos, en hij was weer opgewonden en zetten een spottende stem op. ‘Toe, juffrouw, leid mij in het spoor der gerechtigheid.’

‘Ik zal je zeggen waarom ik hier ben, Adam. Ik wil zeker weten dat je weet wat je doet. Sommige mensen vinden jou te jong om zo’n besluit te nemen en denken dat je bent beïnvloed door je ouders en de ouderlingen. En anderen vinden je uiterst slim en begaafd en menen dat we je gewoon je gang moeten laten gaan.’

In het schelle licht rees hij zo levendig voor haar op, met het slordige zwarte haar over de kraag van zijn hemd gekruld en de grote donkere ogen die ongedurig haar gezicht afspeurden, bedacht op elke vorm van bedrog of valse noten. Ze ving de geur van talkpoeder of zeep op uit het beddengoed en zijn adem had iets ijls en metaligs. Zijn menu van medicijnen.

‘Nou,’ zei hij gretig. ‘Wat is uw indruk tot nu toe? Hoe doe ik het?’ Het was duidelijk dat hij haar bespeelde, haar weer naar ander terrein trok, naar een woestere plek waar hij om haar heen kon dansen, haar weer kon verleiden iets te zeggen wat ongepast en interessant was. Ze bedacht dat deze intellectueel vroegrijpe jongeman zich gewoon verveeld, te weinig prikkels kreeg, en dat hij door zijn eigen leven te bedreigen de aanzet had gegeven tot een fascinerend drama waarin hij in elke scène de hoofdrol speelde en dat een hele optocht van belangrijke en soebattende volwassenen aan zijn bed had gebracht.