Boekfragment: De jongens van het Glaspaleis -

Een Limburgs dorpje aan het begin van de jaren ’50. Drie broers verliezen op jonge leeftijd hun ouders. Ze worden verdeeld over de familie. Een realistisch, humorvol verteld verhaal met op de achtergrond de snel veranderende omgeving van de Limburgse mijnstreek. Dit is het debuut van Jos Bours (schinnen, 1946).

EENN DODE MEREL
De tweede in één week. Dit keer was het een jong vrouwtje. Roerloos lag ze voor de achterdeur van huize Eden. Stil en ongeschonden alsof ze ieder moment weer tot leven zou kunnen komen en wegvliegen. Jote zag haar het eerst. Onmiddellijk pakte hij spade, stoffer en blik en groef een ondiep gat, veegde het krengetje op en legde het in de rauwe grond. Nate liep achter hem aan en opperde aan één stuk door mogelijkheden die wellicht hadden geleid tot de dood van de vogel.
Een kat?
Nee, het lijkje was ongeschonden.
Uit het nest gevallen?
Opgejaagd door een ekster?
Verblind en onervaren tegen de ruit aangevlogen?
Een geheimzinnige ziekte dan?
Uitgestoten door de familie?
En waarom twee dode merels in twee dagen?
Jote zette spade en blik en veger terug en liep zonder iets te zeggen weer naar binnen. Even later schalde vanuit zijn kamer klassieke muziek door het huis. Nate was opgelucht. Blij dat Jote de vogel in ieder geval had begráven en niet zomaar in de vuilnisbak gegooid. Zoals de keer daarvoor. Toen hij zich omdraaide, zag hij Miele met zijn handen de grond van het grafje omwoelen en het dode mereltje weer naar boven halen. Hij had een kistje gepakt en legde daar met een onbeschrijfelijke tederheid het lijkje in. Hij keek lang naar het diertje, deed het dekseltje dicht en schreef met een bouwpotlood op het hout: onverwacht smartelijk dood.
Nate pakte zijn fototoestel en maakte een opname van het kistje in Mieles handen vol grond. Miele wachtte geduldig tot Nate klaar was. Daarna begroef hij de vrouwtjesmerel.
Et lux perpetua luceat eis, zei Nate.
En dat het eeuwige licht moge schijnen op hen.
Ja, zei Miele.