In de jaren ‘70 groeide Pep uit tot het meest invloedrijke stripblad van Nederland. Een blad dat meegroeide met zijn lezers en ze daardoor maakte tot wie ze zijn geworden.
De topperiode van alles, is dat wat je leert kennen tussen je twaalfde en je veertiende. Ik ben in 1959 geboren, dus ik bofte. Toen ik twee was, las mijn vader voor uit Donald Duck, toen ik vier was las ik Fix en Foxi, toen ik zeven was kregen we de Pep. Ik groeide op met Asterix en Lucky Luke en toen ik dertien was maakte ik kennis met Bernard Voorzichtig en Joris PK. Ik ben een volwaardig lid van de Pep-generatie en ik herken ze nog steeds als ik ze tegenkom. Frisse jongens en meiden met een gezonde dosis humor en in de meeste gevallen al een flink stel grijze haren.
Het stripblad Pep verscheen tussen 1962 en 1975. Het begon als poging van uitgeverij De Geïllustreerde Pers om het gat te vullen tussen Donald Duck en de bladen voor oudere lezers, zoals de Revue en Margriet. Maar het groeide uit tot een blad dat een generatie striplezers definieerde, met een slimme mix van toppers uit het buitenland en een groeiend aantal eigen strips en rubrieken. Daarmee was Pep ook het podium voor de eerste generatie Nederlandse striptekenaars die klassieke strips maakten. Deze ‘Grote Vijf’: Martin Lodewijk, Dick Matena, Daan Jippes, Fred Julsing en Peter de Smet, ze hebben elk een eigen biografie gekregen, samen met Hans G. Kresse, die misschien niet bij Pep begon, maar wel vanaf een jaar na het begin tot een jaar voor het einde een van de meest frequente en gezichtsbepalende medewerkers was.
Het zijn de strips van Pep en de toon die het blad in de jaren zeventig had, die de meeste invloed en navolging hebben gehad. Veel van de tekenaars van het tijdschrift Eppo waren nooit stripmaker geworden, als Pep ze niet had geïnspireerd. En hoe levendig de Nederlandse stripwereld al die jaren ook was en nog steeds is, er is geen blad behalve Pep dat bij zoveel mensen een gloed van herinnering en een brede glimlach oproept.
Hoewel de lol van dit boek voor een groot deel in de herkenning van de vele prachtige illustraties zit, ben ik bij het maken van dit boek niet uitgegaan van het beeldmateriaal. Ik geloof dat het verhaal van Pep het verhaal is van een generatie en daardoor vooral van een tijdsbeeld. De manier waarop in de jaren zestig en zeventig vermaak werd aangeboden, was fundamenteel anders dan nu. Kranten, bladen, radio- en televisiezenders, alle media behalve de film, boden hun publiek een brede staalkaart van producten aan. Vond je het ene niet leuk, dan kon je het andere proberen. En dat deed je ook, want het stond in jouw lievelingsblad of werd uitgezonden door jouw lievelingszender. Op die manier kwam je in contact met strips, muziek, programma’s of nieuws en bouwde je een bredere interesse op dan wanneer je je alleen maar richtte op iets waarvan je zeker wist dat je het leuk ging vinden. Het is mijn mening dat die verloren eigenschap ervoor gezorgd heeft dat het blad Pep zo’n blijvende indruk heeft gemaakt op mijn/onze generatie. Want Pep was niet alleen een blad dat meegroeide met zijn lezers. De lezers konden ook meegroeien met het blad.
Boekgegevens
Ger Apeldoorn, De jaren Pep, Uitgeverij Don Lawrence Collection, ISBN 978 90 888 6143 7 (€ 24,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 7 april 2014.
