Harry August gaat dood. Keer op keer. Wat hij ook doet of besluit, telkens keert hij terug in hetzelfde leven, in hetzelfde jaar, op dezelfde plek. Maar mét de kennis uit zijn vorige levens. Toch verloopt niets anders. Dan staat er, aan het einde van zijn elfde leven, een klein meisje bij zijn sterfbed.
Zij roept zijn hulp in om de wereld te redden. Inmiddels weet hij dat er meer zijn zoals hij. Terwijl de meesten hun kennis gebruiken om een lekker leven te leiden, is er een die zijn kennis te gelde maakt waardoor de wereld zich te snel vernieuwt en het natuurlijke evenwicht wordt verstoord. Dat zal uiteindelijk de ondergang betekenen. Alleen Harry kan hem tegenhouden. Als hij hem vindt. Als hij op tijd komt.
De tweede catastrofe begon in mijn elfde leven, in 1996. Ik stierf mijn gebruikelijke dood en gleed weg in een warme roes van morfine, toen ze die als een ijsklontje langs mijn ruggengraat kwam onderbreken.
Zij was zeven, ik was achtenzeventig. Ze had steil blond haar dat in een lange vlecht over haar rug viel, ik had stralend wit haar, of wat daar nog van over was. Ik droeg een ziekenhuishemd waarvan het ontwerp steriele nederigheid uitdrukte, zij een hemelsblauw schooluniform en een vilten hoedje. Ze ging op de rand van mijn bed zitten, liet haar voeten bungelen en keek me indringend aan. Ze bestudeerde de hartmonitor die op mijn borst was aangesloten, zag waar ik het alarm had losgekoppeld, voelde mijn pols en zei: ‘Ik was u bijna misgelopen, dokter August.’
Ze sprak Berlijns Hoogduits, maar ze had me in elke taal van de wereld kunnen aanspreken, en altijd een respectabele indruk hebben gemaakt. Ze krabde aan de achterkant van haar linkerbeen, daar waar haar witte kniekousen kriebelden omdat het buiten had geregend. Al krabbend zei ze: ‘Ik moet een boodschap terug in de tijd sturen, als tijd er tenminste toe doet in dit geval. Gezien het gelukkige toeval dat u aan het sterven bent, vraag ik u om de boodschap zoals die aan mij is doorgegeven, aan de Clubs van uw herkomst over te brengen.’
Ik probeerde iets te zeggen, maar de woorden struikelden over elkaar op mijn tong, en ik zei niets. ‘De wereld vergaat,’ zei ze. ‘De boodschap is doorgegeven van kind op volwassene en kind op volwassene, en door de generaties heen terug in de tijd overgeleverd van duizend jaar vooruit. De wereld vergaat en we
kunnen dat niet voorkomen. Het is nu dus aan u.’
Het Thais bleek de enige taal die in begrijpelijke vorm over mijn lippen wilde komen, en het enige woord dat ik in staat bleek te produceren was: waarom?
Niet, laat dat duidelijk zijn: waarom hield de wereld op te bestaan? Maar: waarom deed het ertoe? Ze glimlachte en begreep wat ik bedoelde zonder dat ik het hoefde te zeggen. Ze boog zich voorover en zei zachtjes in mijn oor: ‘De wereld vergaat, zoals dat altijd hoort te gebeuren. Maar hij vergaat steeds sneller.’
Dat was het begin van het einde.
Boekgegevens
Claire North, De eerste vijftien levens van Harry August, vertaling: Lisette Graswinckel, Uitgeverij Nieuw Amsterdam, ISBN 978 90 468 1628 8 (€ 22,95), ook verkrijgbaar als e-book
Dit boekfragment verscheen in de Boekenkrant, editie juni 2014.
