Eigenlijk zou Benjamin door zijn vader worden opgehaald. Maar in plaats daarvan staat de dertienjarige jongen midden in de nacht alleen op het vliegveld in Liberia. samen met het blinde jongetje Bo en de verwende Briljant begint hij een avontuurlijke zoektocht naar zijn vader.
Nu kon Benjamin niet langer wachten. Hij moest nog een stuk doorkruipen. Een klein stukje maar, hij kon het puntje van de draagtas al zien. Die lag precies onder de voeten van de oude mevrouw. Aan haar ene voet droeg ze zo’n blauwe wollen sok die de reizigers door de luchtvaartmaatschappij aangeboden kregen. Haar blauwe voet stond op de blauwe draagtas, waarin de afscheidsbrief van zijn moeder zat en de lelijke kaki zomerhoed die ze op het allerlaatste moment nog voor hem had gekocht op de luchthaven van Frankfurt. Hij hoefde dus alleen maar aan de draagtas te trekken. Niemand keek naar hem. De passagiers sliepen. Hij kroop tussen de stoelrijen door, op zoek naar zijn draagtas. Hij had eerst onder de achterste zitrijen gezocht, waar eigenlijk helemaal niemand zat. Die tas moest toch ergens zijn. Dat was typisch zijn moeder, dat hij met een papieren draagtas op reis moest. Ze waren zijn rugzak thuis vergeten, maar een nieuwe had ze niet voor hem willen kopen. Ze had hem gewoon die blauwe papieren draagtas gegeven, waar een trui in zat die ze voor zichzelf had gekocht, en daar haastig al zijn spullen, zijn zonnehoed en de afscheidsbrief in gepropt. Benjamin was in slaap gevallen. Toen hij weer wakker werd, was de draagtas weg. ‘Wat staat er dan in die afscheidsbrief ?’ had hij zijn moeder gevraagd. ‘Vraag dat maar aan je vader,’ zei ze. ‘Hij is voor hem, niet voor jou.’ Zijn vader zou hem afhalen. Hij zou zijn vader over een paar uur op het vliegveld van Monrovia begroeten en dan moest hij hem een brief geven waarin zijn moeder hem vaar- wel zei.
‘Ik zeg hem vaarwel,’ verklaarde zijn moeder, ‘maar jij hebt vast een fijne tijd met hem. Wedden?’
De draagtas was weg. Het was een glanzend blauwe, eigenlijk heel elegante tas, waarop in grote gouden letters zara stond. Benjamin liep eerst het smalle gangpad tussen de stoelrijen af naar het achterste gedeelte van het vliegtuig. Zijn oren suisden en dreunden. Door de kleine, ovale ramen was niets te zien. Het was inktzwarte nacht. Nadat hij op de stoelen niets gevonden had, doorzocht hij de bagagevakken. Dat was niet eenvoudig. Hij moest op de zittingen gaan staan om de kleppen open te kunnen maken. Zou iemand zijn draagtas in een van de bagagevakken hebben gestopt? De bagage- vakken leken op muilen. Op de grote muilen van dieren die het vliegtuig ingekropen waren en nu om een lekker hapje bedelden. En al die muilen waren leeg. Hij opende alle bagagevakken in het achterste gedeelte van het vliegtuig, het ene na het andere, ze waren allemaal leeg.
‘En waarom wil je hem vaarwel zeggen?’ had hij zijn moeder gevraagd. ‘Omdat ik hem zat ben,’ had ze geantwoord en hem daarbij over zijn haar geaaid, alsof ze zich bij hem wilde verontschuldigen dat ze zijn vader vaarwel moest zeggen. Maar nu was die afscheidsbrief er niet meer. Benjamin zocht verder, onder de stoelen. Hij kroop door het smalle gangpad tussen de stoelen en tastte de vloer af. Nu was hij zelf ook een dier, al was het een heel klein en stil dier, dat door niemand gezien mocht worden. Voor het eerst van zijn leven ging hij alleen met het vliegtuig. En in Afrika was hij ook nog nooit geweest.
Boekgegevens
Rainer Merkel, Bo, Uitgeverij Wereldbibliotheek, ISBN 978 90 284 2592 7 (€ 22,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2014.
