Cilla heeft een volkstuin gekocht op het eiland Bullholmen, met een klein huisje erop. Het werken in de tuin zal haar afleiden van haar verdriet, is het idee.
Het is heerlijk weer als ik op de boot stap naar mijn nieuwe leven.
De boot die me naar iets totaal nieuws zal brengen. Weg van alle narigheid van de afgelopen maanden.
Alle tranen, alle slapeloze nachten voor uiteenlopende tv-series met mijn lepel diep in een bak Ben & Jerry’s. Of zo had het misschien móéten zijn. Zo had ik me het einde van een relatie tenminste altijd voorgesteld. Oké, een enkeling gaat misschien bungeejumpen in Australië of peddelt de Nijl af op een krokodil om zichzelf te vinden of zo. Maar uiteindelijk is er filmisch gezien maar één manier om met een verbroken relatie om te gaan, en dat is alle tranen storten die gestort moeten worden en al het ijs eten dat gegeten moet worden. En dat is veel, heel veel ijs.
Ik heb het geprobeerd. Ik heb een heleboel bakken gekocht. Maar na de tweede sputterde mijn maag al tegen. De lactose bedierf mijn kansen op filmisch verdriet. Dus in mijn geval werd het gewoon op de bank liggen. Alleen. Starend naar de wereld die op tv werd getoond. En die opeens volkomen vreemd en buitenaards op me overkwam.
De dag waarop Daniel, met wie ik drie jaar had samengewoond, vertelde dat hij het uit wilde maken, begon op de slechtst denkbare manier: met een blaasontsteking. Het lijkt wel of mijn lichaam het doorheeft als er iets slechts te gebeuren staat. Zie het als de eigenaardigste superkracht ter wereld. Toen mijn moeder vijfentwintig jaar geleden op de ochtend voor kerst vertelde dat ze ziek was, ernstig ziek, had ik het ook al. Een blaasontsteking betekent slecht nieuws. Dat is vaste prik.
Ik moet toegeven dat de monoloog waarmee Daniel het uitmaakte me net zo verbaasde als de bekendmaking van mijn moeder over haar ziekte. Want er was nauwelijks een reden voor, behalve dat hij niet meer van me hield. Zo bracht hij het uit die avond in april bij Texas Longhorn, terwijl ik hem alleen maar zat aan te staren vanaf de andere kant van het tafeltje. Hij zei niet ‘Ik heb iemand anders leren kennen’ of ‘We hebben nooit seks’. Hij zei alleen dat hij niet meer van me hield.
En wat antwoord je daarop? Niets.
Dus diezelfde avond zag ik hem zijn spullen inpakken en vertrekken. Een week later kwam er een verhuiswagen om de bank halen, die van hem was, en een paar dozen.
En daarna stilte. Tranen. En natuurlijk een heleboel telefoontjes van mijn beste vriend Zacke, die me een hart onder de riem wilde steken.
Nu is het juni en ben ik opeens hier. Op weg over het glinsterende water van de Oostzee. Het kan raar lopen in het leven.
Het is zomer in Stockholm en naast de ms Silverpilen deinen niet alleen brommende luxe motorjachten, maar ook schattige zeilschepen rond. De vloer van de veerpont dreunt onder mijn voeten en de koele wind waait langs mijn wangen.
In mijn oren heb ik ‘Wanted Man’ van needtobreathe. Bear Rinehart met zijn fantastische, rauwe stem zingt ‘Come and get me’ en ik zie het groene eiland in de scherenkust opdoemen.
Bullholmen. Het eiland dat ik de komende maanden mijn thuis zal noemen. Mijn hart gaat sneller slaan als ik zie dat de steiger in gereedheid wordt gebracht voor het aanmeren. Ik ben er.
Boekgegevens
Christoffer Holst, Bloedrode midzomeravond, Uitgeverij Stortebeeker, 250 pagina’s (€ 17,95)
Verschijnt in augustus.
www.stortebeeker.nl
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
