Herleven is herlezen
Als je een boek leest, sta je tijdelijk in iemand anders schoenen. Dat is de kracht van boeken. Dat weten we allemaal. De gedachten van het hoofdpersonage worden jouw gedachten, zijn wereld jouw wereld. Onlangs kwam ik erachter dat zich daar nog een laag aan toe kan voegen: als je een boek herleest, herlééf je ook de persoon die je was toen je het voor het eerst las. Hoe meer tijd daar tussen zit, hoe meer die persoon als een vreemde aanvoelt.
Dit jaar herlas ik een boek dat ik vijf jaar geleden had gekocht, toen ik een jaar in Italië studeerde: Ik ben niet bang van Niccolò Ammaniti. Zodra ik het opensloeg en weer werd meegezogen in de wereld van de negenjarige Michele, die op een zomerdag in een gat in de grond een vastgeketend jongetje vindt, was ik meteen weer twintig jaar, op uitwisseling in Siena. Ik herinnerde me het einde van het bizarre verhaal totaal niet meer, maar dat leventje vol aperitivi, gelati en heerlijke tazze di caffè des te beter. Zoals een geur je terug kan brengen in de tijd, kan een boek dat blijkbaar ook.
Mirjam Mulder
Redacteur Boekenkrant
mirjam@boekenkrant.com
