Boek en film
Het lijkt me bizar om als schrijver naar een verfilming van je eigen boek te kijken. De personages en gebeurtenissen zijn door jou verzonnen, maar in beeld gebracht door iemand anders. Dus kan het zomaar voorkomen dat je personage opeens van haarkleur is gewisseld, compleet andere dingen zegt en nieuwe dingen beleeft. Er zijn auteurs in de filmgeschiedenis die dat erg slecht trokken. Het bekendste voorbeeld is Pamela Travers, de auteur van Mary Poppins, die het verfilmproces van haar boek enorm bemoeilijkte en zelfs op de première-avond nog – tevergeefs – veranderingen eiste.
Het was dan ook fascinerend om afgelopen zondag een boekverfilming te zien met de schrijver van het verfilmde boek in de zaal. In samenwerking met AnnexCinema in Woerden organiseerde de Boekenkrant een filmvertoning van Schone Handen met daarop volgend een Q&A-sessie met René Appel. Daarbij mocht ik de vragen stellen. De schrijver bleek – net als Travers – bij het maken van de film betrokken te zijn geweest: hij heeft het script op verschillende momenten in mogen zien en becommentariëren. De gebeurtenissen in de film, en dan met name aan het einde, wijken enorm af van die in het boek. Maar René Appel? Die begreep dat een film net wat andere ingrediënten nodig heeft dan een boek. Geen protesten dus van deze schrijver, die de filmversie van Schone handen voor de vijfde keer bekeek. Enkel een tevreden glimlach.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
