Snelle hap
Ik kan ontzettend genieten van hoogstaande literatuur. Kunstwerkjes van zinnen, ingenieuze plots en meesterlijke karakters met semi-autobiografische trekjes: ik smul ervan. Er zijn echter ook dagen waarop ik absoluut geen zin heb in zo’n literair vijfgangendiner, maar in een simpele, snelle hap. Een dertien-in-een-dozijn-thriller, bijvoorbeeld. Of – geheel toepasselijk in deze Week van het Romantische Boek – een lekkere liefdesroman.
Dit soort boeken zijn heerlijk om te lezen omdat ze zo ongelofelijk voorspelbaar zijn. Neem nu het typische thrillerplot: een in het verleden getraumatiseerd geraakte politievrouw krijgt een zaak voor de kiezen die haar dwingt om haar persoonlijke problemen onder ogen te zien. Of de liefdesroman: een meisje zweert de liefde af en ontmoet een knappe, vreemde vent die haar op haar zenuwen werkt, maar uiteindelijk toch de ware is.
Toch zijn dit soort verhalen niet altijd zo voorspelbaar als ze lijken. Dan blijkt die getraumatiseerde politievrouw opeens zelf de dader te zijn, of ontdekt het meisje in die romantische roman dat ze eigenlijk lesbisch is, met een literaire ontdekkingstocht naar haar eigen identiteit als resultaat. Daar kan ik echt van genieten. Zoals ze in het Engels zeggen: beoordeel een boek niet op het omslag. Wellicht zit er in die snelle hap een superlekkere, culinaire verrassing verborgen. En zo niet: af en toe is het ook gewoon lekker om in plaats van kaviaar een doodgewoon kroketje naar binnen te werken.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
