Vijfentwintig vakjes
Het was echt tijd. De stapels boeken in mijn kamer begonnen de eettafel te overwoekeren, en mijn geliefde platencollectie stond in een lelijke bak op de grond te verstoffen. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen. Nou ja, ik vroeg of mijn vriend me even langs de Ikea wilde rijden. Ik ging eindelijk een grote room divider kopen.
Nu heb ik al een soortgelijke, maar veel kleinere kast. Zo’n twee jaar terug heb ik dat ding, opgebouwd uit acht vakjes, eigenhandig en zonder problemen in elkaar gezet. Nu dacht ik dat het me wel zou lukken om een vijfentwintig vakken tellende kast in mijn eentje in elkaar te zetten. Vijf uur later zat ik gedesillusioneerd, uitgeput en hijgend op het enige vrije stukje vloer naast mijn half afgeronde kast. En moest ik toch even een tweede klusser inschakelen.
Inmiddels is het twee dagen later. Door het drukke schema van mijn klusmaat kunnen we pas vanavond weer aan de Ikea-slag gaan. De afgelopen 48 uur verliepen rommelig voor mij: op werk zette ik drie keer een kopje koffie met hetzelfde Senseo-padje en gooide ik tijdens de lunch een beker melk over de verse krentenbollen heen. Thuis struikelde ik tot drie keer toe bijna over de stapel boeken die ik uit mijn oude divider had gehaald. Chaos in je huis leidt blijkbaar tot chaos in je hoofd. Ik kan niet wachten totdat mijn platen- en boekencollecties een mooi nieuw plekje hebben gekregen. Het kan zijn dat ik tot die tijd een beetje warrig ben – maar straks heb ik wel een prachtige nieuwe kast. Met vijfentwintig vakjes, welteverstaan.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
