Wombats
Je zou denken dat vijfentwintigjarigen niet vaak in een nostalgische gemoedstoestand verkeren, maar de waarheid is anders. Gisteren was ik bij een concert van The Wombats, een Brits bandje dat de soundtrack van mijn eerste jaar op de universiteit vormde.
Omringd door een publiek van achttienjarige poppunkertjes dacht ik met heimwee terug aan de tijd dat ik met knalrood haar en twintig festivalbandjes rond mijn pols in de rondte sprong, en de volgende dag zonder problemen Max Havelaar uitlas. Echt waar: ik heb tijdens mijn studie flink wat Nederlandsche Klassiekers gelezen terwijl Let’s Dance to Joy Division uit de boxen van mijn stereo knalde.
Gisteren miste ik die kleurrijke versie van mezelf opeens heel erg – totdat de band als slotnummer Let’s Dance to Joy Division inzette en ik in die zee van mensen als vanouds rondpogode. Al dansend kwam ik tot een heerlijke conclusie: ik heb inmiddels misschien een natuurlijke haarkleur en een lege pols, maar eigenlijk ben ik van nog steeds de Anouk uit 2007. Nog steeds kan ik enorm gelukkig worden van de kleinste dingen. Een klein verhaal, of een goed liedje. En als ik iets heel mooi vind, ga ik er misschien zelfs wel weer van dansen en springen. Daar heb je toch echt geen rood haar voor nodig.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
