Sjamanen, beschermgeesten en een gevaarlijke tocht… Het nieuwe jeugdboek van Davide Morosinotto bevat net als het veelgeprezen Het mysterieuze horloge van Walker en Dawn alle ingrediënten voor een onvergetelijk avontuur. In De verloren bloem van de sjamaan gaan de ongeneeslijk zieke Laila en haar fantasierijke vriend El Rato op zoek naar een geneeskrachtige bloem, diep in het oerwoud van de Amazone.
Door Mirjam Mulder
De Italiaanse auteur schrijft haast aan de lopende band kinderboeken, waarvan er nu drie in het Nederlands vertaald zijn. Uit ons digitale gesprek blijkt dat toeval en intuïtie een grote rol spelen bij de manier waarop zijn verhalen tot stand komen. Tijd om mijn Italiaans weer eens af te stoffen.
Jouw verhalen spelen zich vaak af op plekken over de hele wereld, en in verschillende tijden. Hoe ben je op het idee gekomen voor dit boek?
‘Op een nacht droomde ik dat ik in een bos was, en ik wist dat er daar iets heel kostbaars was; een bloem. Toen ik wakker werd, vroeg ik me af waar dat bos kon zijn. En dus ben ik de boeken ingedoken en kwam ik erachter dat het in de Amazone lag, bij een sjamanenstad genaamd Iquitos. Vervolgens belde ik op een dag met mijn zus, die in Finland woont, en ik vertelde haar dat ik een idee had voor een nieuw boek, maar dat ik niet goed wist waar het over ging. Ik wist alleen dat ik naar Peru moest gaan om het uit te vinden. Maar mijn zus zei: “Dat hoeft helemaal niet.” En ik zei: “Hoe weet jij dat nou weer?” En zij antwoordde: “Mijn beste vriendin is Peruaanse en komt uit Iquitos, als je wilt breng ik je met haar in contact.” Dat leek mij een teken van het lot. En dus zei ik ja, en vervolgens ben ik er ook echt heen gegaan, om de sjamanen te bestuderen, een tocht te maken door het oerwoud. Ik heb dus zo’n beetje per ongeluk ontdekt waar dit boek over gaat.’
De hoofdpersonen, Laila en El Rato, zijn heel verschillend. Laila is de dochter van een Finse ambassadeur, en El Rato een Peruaanse jongen die is opgegroeid in een ziekenhuis. Waarom wilde je hen tegenover elkaar zetten?
‘Personages ontstaan altijd samen, nooit op zichzelf. Ze moeten twee stukken van een puzzel zijn die perfect in elkaar passen. Laila had een goede reden om weg te gaan, en had daar ook de mogelijkheid toe, omdat ze een goede opleiding heeft gehad, weet hoe de wereld werkt, en geld heeft. Dat heeft El Rato allemaal niet. Maar hij heeft wel optimisme en een drang om de wereld te ontdekken, terwijl Laila in zichzelf is gekeerd door haar ziekte. El Rato geeft haar dus vertrouwen, moedigt haar aan, en beschermt haar als het nodig is. Ze vullen elkaar aan, net zoals goede vrienden dat doen.’
El Rato is een erg vermakelijk personage, omdat hij de waarheid vaak op de gekste manieren weet te verdraaien, zodat die hem minder pijn kan doen. Valt daar iets uit te leren, denk je?
‘El Rato construeert een realiteit die hij leuk vindt. Eigenlijk denk ik dat we dat allemaal wel een beetje doen. Ieder van ons ziet zichzelf op een manier die niet per se overeenkomt met hoe anderen ons zien. Mij is het als kind bijvoorbeeld een keer overkomen dat iemand naar me toekwam en zei: “Jij hebt echt grote oren.” En ik zei: “Wat bedoel je?!” Ik dacht helemaal niet dat dat zo was. Maar toen ging ik in de spiegel kijken, en tja… misschien had hij wel gelijk. El Rato doet dat in het groot, maar het werkt wel. Sterker nog, als hij dat niet deed, zouden ze misschien niet zo ver zijn gekomen, dan zouden ze zijn gestopt bij de eerste obstakels.’
In het boek wordt Laila door haar ziekte geconfronteerd met haar eigen sterfelijkheid. Denk jij dat het belangrijk is voor kinderen om daarover na te denken?
‘O santo cielo…! In alle eerlijkheid, ik schrijf voor mezelf. Omdat het me interesseert, en ik wil weten hoe het verhaal afloopt. Voor dit boek maakte ik me veel zorgen over hoe het zou aflopen, omdat Laila zo’n ernstige ziekte heeft. Als ze geneest, wordt het een fantasy-boek. Als ze sterft, dan eindigt het slecht. Hoe laat ik het dan eindigen? Ik heb er maanden over gedaan om dat uit te vogelen. Maar ik denk niet dat jongeren gebaat zijn bij lievige boeken; het leven heeft immers mooie en nare momenten. De oplossing is niet om er niet over te praten met kinderen, het gaat erom dat je de juiste manier vindt om dat te doen. Zeker in deze tijd.’
Ik vond dat je het einde mooi hebt opgelost; het verhaal van Laila en El Rato wordt haast een soort legende.
‘Ja, en dan is het niet meer verdrietig.’
Boekgegevens
Davide Morosinotto, De verloren bloem van de sjamaan. De ongelooflijke reis van de Andes naar het Amazonegebied, vertaling: Pieter van der Drift en Manon Smits, Uitgeverij Baeckens Books, 480 pagina’s (€ 19,99)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2021.
Interesse? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
