Dagmar en Thomas wonen afgelegen, aan de rand van een natuurgebied. Samen met baby Sterre lijken zij een normaal, gelukkig gezinnetje. Maar niet alles is wat het lijkt.
‘Ik heb het koud.’ Mensen lopen om me heen. Ze leggen spullen klaar en controleren gegevens waar ik als leek geen touw aan vast kan knopen. Het voelt alsof ik aan de operatietafel vastgevroren ben. Mijn armen zijn uitgestrekt, mijn benen voel ik nauwelijks. Een scherpe pijn in mijn onderbuik doet me schrikken. De anesthesist zegt dat het team tien minuten moet wachten. Ik zoek naar Thomas. Naar steun. Naar een stem die mij vertelt dat alles goed komt.
Weer die pijn. Ik zeg dat ik alles nog voel en hoor vervolgens de anesthesist spreken over lachgas. Een masker wordt op mijn gezicht gedrukt en ik concentreer me op mijn ademhaling. Alles komt goed. Straks is ze er.
Voor de laatste keer open ik mijn ogen. Dat gezicht. Dat vreselijk enge gezicht. En dan weer die pijn.
Ik hap naar adem zodra ik eindelijk uit deze nare droom ontwaak. Mijn hart gaat tekeer. Met trillende handen tast ik mijn onderbuik af. Het litteken doet verschrikkelijk veel pijn. Het voelt alsof er glasscherven in zijn gedrukt.
Vluchtig kijk ik naar de co-sleeper. Mijn dochter slaapt rustig door. Ik maak me zo klein mogelijk. Alle warmte die ik nog in mijn lijf heb, probeer ik vast te houden. En dan, wanneer ik terugdenk aan de geboorte van Sterre, komen de vragen weer.
Waarom werkte de ruggenprik niet? Wat is er mis gegaan? Ligt het aan mij en had ik het kunnen voorkomen? Had ik dan toch beter voor een draaiing of een stuitbevalling kunnen kiezen? Heb ik te egocentrisch gedacht toen ik voor een keizersnede koos? Is het mijn schuld? Is er iets mis met me? Met een brok in mijn keel druk ik mijn benen nog wat dichter tegen me aan. Soms zou ik willen dat ik er niet meer was.
Boekgegevens
Dawn Faber, Heideduvel, Uitgeverij Celtica, 201 pagina’s (€16,95)
www.celtica-publishing.nl
