Efteling-museum
Toen ik klein was, had ik een Efteling-museum op zolder. Dit werd mede mogelijk gemaakt door mijn oudoom en oudtante, die een jaarabonnement op het pretpark hadden en me eens in de zoveel tijd voorzagen van een pakket vol servetjes, blikjes en andere prullen met het Efteling-logo erop. Eén keer verrasten ze me met Sprookjes van de Efteling, een prachtig boek vol tekeningen van Anton Pieck. Mijn oudoom en oudtante zijn inmiddels overleden en de servetjes en blikjes heb ik niet meer, maar de Sprookjes hebben nog steeds een speciaal plekje in mijn boekenkast.
Vorig weekend heb ik veel aan mijn oude Efteling-museum gedacht. Ik mocht mee met mijn neefje (van 1) en nichtje (van 2) voor hun eerste bezoekje aan de Efteling. We hebben uren met de kleintjes door het Sprookjesbos gedwaald. Met mijn nichtje danste ik bij de Indische Waterlelies; met mijn neefje probeerde ik de schat van de draak te stelen. Aan het einde van de dag, toen de koters uitgeput in hun wandelwagentjes zaten, kocht ik een sprookjesboek voor ze. Misschien het eerste museumstuk voor de nieuwe generatie? Mijn oudoom en oudtante zouden het mooi gevonden hebben.
Anouk Abels
Hoofdredacteur Boekenkrant
anouk@boekenkrant.com
