Wat als je doet wat niemand verwacht?

Een dodelijke aanrijding terwijl je onderweg bent naar een heel belangrijk sollicitatiegesprek. Het is donker en niemand heeft iets gezien. Het slachtoffer is echt niet meer te redden, maar je droombaan nog wel.

Door Carien Touwen

Dit is het dilemma waar hoofdpersoon Pieter Volmer in Geen weg terug voor staat. Wat de verstrekkende gevolgen van zijn besluit zijn lezen we in deze boeiende thriller, waarin we zien hoe lang zinloos geweld iemands leven kan beïnvloeden.
Geen weg terug is alweer het derde boek van Edward Hendriks (1975), die in 2012 debuteerde dankzij een geslaagde crowdfundingsactie. Edward werkt in het dagelijks leven als copywriter, heeft een gezin en vindt daarnaast tijd om aan diverse manuscripten te werken.

Hoe ben je op het idee voor Geen weg terug gekomen?
‘Het idee voor het boek ontstond eigenlijk vanuit een scène. Ik stelde me voor dat twee misdaadjournalisten zouden strijden om een felbegeerde televisiebaan. Als eerste stond het moment waarop ze samen in een café zitten op papier. Het werd me meteen duidelijk dat de journalisten een gezamenlijke geschiedenis zouden hebben, een verleden waardoor ze zowel een persoonlijke als zakelijke relatie hebben. De één is een soort leermeester van de ander. Al schrijvende kwam de rest van het boek tot stand. Ik heb het niet van tevoren uitgedacht, het verhaal groeide vanzelf.’

De twee hoofdpersonen zijn allebei misdaadjournalist. Was het makkelijk om je met hen te identificeren?
‘Als je schrijft, stop je altijd dingen van jezelf in de karakters, daar ontkom je niet aan. Maar zowel Pieter Volmer als Waldo van Kempen zijn hele andere types dan ik zelf ben. Toch identificeer ik me het meest met Volmer, ik kan me goed inleven in hoe hij omgaat met de moeilijke keuzes waar hij voor staat.’

Hoe zou je zelf gehandeld hebben als je in Volmers’ schoenen zou staan, zou je doorrijden na een dodelijke aanrijding?
‘Ik hoop niet dat ik dat zou doen, maar ik snap Volmers’ gedachtegang wel, dat idee dat je er misschien mee wegkomt. Maar nee, het enige juiste om te doen is altijd 112 bellen. Toch is het voor mij als schrijver interessant om uit te zoeken wat er gebeurt als iemand niet doet wat iedereen verwacht, wat de gevolgen zijn en wat ervoor zorgt dat iemand zo’n beslissing neemt.’

Hoe ben je bij uitgeverij De Fontein terechtgekomen, je eerste boek is toch dankzij crowdfunding tot stand gekomen?
‘Ja, dat klopt. Dat is al weer een tijd geleden. Een collega van mij vertelde over de site TenPages, waarop hij tien pagina’s van een non-fictiemanuscript had gezet. Mensen konden je daar financieel steunen als ze wilden dat je verhaal in boekvorm verscheen. Ik steunde hem, maar tegelijk liet het idee mij ook niet meer los. Ik werd helemaal enthousiast om hetzelfde te doen, want ik had een flinke stapel schrijfprojecten op mijn computer staan, maar rondde nooit eens iets af. Het leek mij echt de perfecte stok achter de deur. Dus toen heb ik het eerste hoofdstuk van Bloedgeld op TenPages gezet. Het lukte mij om genoeg aandeelhouders te vinden en dat was prachtig. Ik moest het nu wel afmaken en eindelijk schreef ik een heel boek. Via de bemiddeling van Tenpages kwam ik bij uitgeverij De Fontein terecht.’

Hoe voelt het om al drie boeken te hebben gepubliceerd?
‘Dat is geweldig. Ik begin nu meer te voelen dat ik er echt sta als auteur, maar opvallen als schrijver is en blijft moeilijk. Er is een boekpresentatie geweest en dat was leuk, maar ik vind het lastig om te bedenken wat je nog meer kunt doen om je boek onder de aandacht te brengen. Ik denk wel altijd na over leuke marketingacties, maar de tijd ontbreekt ook wel wat. Ik kan niet leven van het boekenschrijven dus ik moet ook werken en heb daarnaast een gezin. Ik heb wat gratis korte verhalen op Smashwords gezet, een platform waar schrijvers hun verhalen kunnen uploaden, zodat mensen mijn werk kunnen leren kennen. Dat loopt storm, dus ik hoop dat die mensen ook hun weg naar mijn boeken zullen vinden.’

Je werkt als copywriter dus je bent al de hele dag met schrijven bezig. Heb je daarna nog wel zin om weer achter de computer te kruipen om je eigen verhalen op papier te zetten?
‘Ik ben inderdaad heel druk. Ik schrijf de hele dag campagnes, blogs en brochures voor diverse bedrijven. Dus nee, ik heb niet altijd zin om weer achter de computer te gaan zitten voor een boek. Maar toch, fictie schrijven is anders, je kunt namelijk helemaal zelf bepalen waar het over gaat. Het kan immers alle kanten op met jouw verhaal en dat is voor mij erg ontspannend.’

Wat zijn je plannen voor de toekomst?
‘Ik hoop natuurlijk nog veel boeken te schrijven en publiceren. Ik wil dit doen tot ik erbij neerval en heb erg veel ideeën en manuscripten op mijn computer staan. Ik kan er nu niet van leven, maar mijn doel is wel dat het schrijven mijn pensioenvoorziening wordt. Ik bouw als ZZP-er geen pensioen op dus ik hoop gewoon dat ik tegen die tijd een groep fans heb en dat ik kan blijven schrijven.’

Boekgegevens

Edward Hendriks, Geen weg terug, Uitgeverij De Fontein, 256 pagina’s (€ 17,99)

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven