Lees mee over een eindeloze file, drie broers en blote billen. Over appels, een man die zelf een land begon en hoe het voelt om iets te missen. Joke van Leeuwen doet het opnieuw: (h)eerlijke gedichten met een grote knipoog.
Door Ellen Rooms
Weinig schrijvers spelen zo met de Nederlandse taal als Joke van Leeuwen. Al jaren mogen we genieten van haar taalspelletjes en -sprongetjes. ‘Wat is je lievelingskleur? (…) Eh… misschien blauw. Wat is misschienblauw voor soort blauw?’ Het is een voorbeeld uit haar recent verschenen dichtbundel Hee daar mijn voeten, waarin het ook weer smullen is. De gedichten lezen niet enkel als een trein, soms lijken de woorden door de opmaak letterlijk van de pagina te racen, vliegen en vallen. Zo is er een ‘liedje zonder eind’, dat letterlijk eindeloos blijft doorgaan. De tekst zie je dan ook beneden van de pagina verdwijnen. Ook de illustraties zijn op maat van elk gedicht gemaakt. Bij het gedicht ‘Naturistenterrein’ vertaalt zich dat dan ook in een heleboel, je raadt het al, blote billen in de kantlijn.
Wat ik persoonlijk zo geweldig vind is dat de gedichten ook deze keer weer over hele alledaagse zaken gaan. Laat ons eerlijk zijn, een groot deel van de mensen staat iedere dag wel in de file. Nu zou je denken dat dit toch geen onderwerp voor kinderpoëzie kan zijn, maar precies hierin ligt de kracht van Van Leeuwens dichtkunst. Jong en oud kunnen dezelfde gedichten lezen en er allebei van genieten. Al snapt de een het misschien op een andere manier dan de ander, zoals de volgende alinea uit het gedicht ‘File’:
‘Het is een keer gebeurd, het was geloof ik in april
toen stonden op de stadsring duizenddertig auto’s stil
ze bleven op die stadsring in een grote cirkel staan
en in een cirkel staat er nergens dus een auto echt vooraan.’
Ondanks dat alle gedichten met elkaar overeen hebben dat ze over alledaagse, herkenbare onderwerpen gaan, miste ik toch wat samenhang in de bundel. Hoe goed de gedichten op zichzelf ook zijn, elke pagina staat los van de vorige, terwijl ik had gehoopt dat de gedichten elkaar nog een duwtje in de rug zouden geven. Ik kon helaas geen andere, duidelijke link tussen de gedichten ontdekken.
Toch heb ik genoten van Hee daar zijn mijn voeten, zoals ik in het verleden al vaak heb mogen genieten van Joke van Leeuwens poëzie. Ik kan dan ook niet wachten tot ik samen met mijn kindjes de gedichten kan (her)ontdekken. Nu zijn ze nog iets te klein en zal het bij voorlezen blijven, maar ik weet zeker dat ze later het boek zelf uit de kast zullen halen om nog wat verder te smullen.
Boekgegevens
Joke van Leeuwen, Hee daar mijn twee voeten, Uitgeverij Querido, 60 pagina’s (€ 15,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2019.
