Recensie: De bijenhouder van Aleppo

Nog steeds wordt Griekenland door vele vluchtelingen gezien als een veilige toegangspoort naar Europa. Schrijfster Christy Lefteri werkte als vrijwilliger in Athene en bood aan velen van hen een luisterend oor. Hun verhalen vormden de basis voor haar nieuwe boek De bijenhouder van Aleppo, dat daarmee feilloos aansluit bij de actualiteit.

Door Pauline Speetjens

De bijenhouder Nuri en zijn vrouw en kunstenares Afra wonen samen met hun zoon Sami in Aleppo. Met zijn neef Mustafa heeft Nuri een succesvolle imkerij met klanten in binnen- en buitenland als de onrust in Syrië begint. Bij een bomaanslag komt Sami om het leven en verliest Afra haar zicht. Als Nuri vervolgens gedwongen wordt de wapens op te pakken, slaan ze op de vlucht. Ze willen naar Engeland, waar Mustafa met zijn vrouw en dochter op hen wacht. De reis is lang en vermoeiend, de vluchtelingenkampen zijn overvol en de bureaucratie is gekmakend. Nuri en Afra raken elkaar langzaam kwijt; hun grote verdriet om het verlies van hun zoon en de blindheid van Afra staan tussen hen in. Mustafa is in Engeland een nieuwe imkerij begonnen en via de mail houden hij en Nuri elkaar op de hoogte. Het nieuwe leven van Mustafa biedt Nuri hoop en geeft hem de kracht om door te gaan. Maar hoe dichter ze bij Engeland komen, hoe groter de afstand tussen hem en Afra lijkt te worden.

Hoe vind je elkaar als je alles wat je liefhebt bent kwijtgeraakt? Dat is de vraag die centraal staat in De bijenhouder van Aleppo, waarin Afra zich steeds meer terugtrekt in haar eigen duisternis, waardoor het voor Nuri haast onmogelijk wordt om haar terug te vinden. Een Syrisch gezegde geeft woorden aan zijn emoties: ‘In iemand die je kent, schuilt altijd iemand die je niet kent.’ Deze eenvoudige en tegelijkertijd poëtische schrijfstijl houdt de auteur vast en daarmee haalt ze de scherpe randjes van het pijnlijke verhaal zonder het te romantiseren. De mensonterende omstandigheden in de tentenkampen, de hebzucht van smokkelaars, de angst en de wanhoop, Lefteri beschrijft op realistische wijze het leven van een vluchteling. Op een prachtige manier weet ze heden en verleden met elkaar te verbinden. De laatste woorden van het eerste deel, het heden, vormen de eerste woorden van het tweede deel, het verleden, en geven zo een goed beeld van het leven van Nuri en Afra. Twee personages die symbool staan voor de kracht van de mens en de wil om te overleven, hoe onzeker de toekomst ook is. De e-mails waarin Mustafa Nuri vertelt over zijn nieuwe bijenkolonie houden hem op de been want ‘waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn is leven en hoop’. En dat is precies waar De bijenhouder van Aleppo over gaat: over geloof, hoop en liefde, waarvan de laatste nog altijd het krachtigst is.

Boekgegevens

Christy Lefteri, De bijenhouder van Aleppo, vertaling: Ernst Bergboer, Uitgeverij Mozaïek, 336 pagina’s (€ 20,99)

Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2019.

Berichten gemaakt 5283

2 gedachten over “Recensie: De bijenhouder van Aleppo

  1. Bijzonderd aangrijpend. Je gaat met andere ogen naar het asielzoekers probleem kijken. Bloemrijk geschreven, prachtig woordgebruik en mooi vertaald.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven