Boekfragment: Mohawk

In zijn debuut Mohawk, dat nu eindelijk in het Nederlands is vertaald, zien we al Richard Russo’s talent voor de tragikomische kanten van het leven van losers en kleine helden. Hoe zal het een familie in Mohawk, New York, vergaan?

‘Hé!’ riep een stem, die hoorde bij een hoofd van iemand die net lang genoeg was om over Dans sequoiahouten schutting te kijken. ‘Is hier een golfbal terechtgekomen?’
‘Neuh,’ zei Dan, vrolijk glimlachend.
‘Zeker weten?’ De man fronste en mopperde toen: ‘Splinternieuwe Titleist.’
‘Wat denk je dat ik met een golfbal moet?’
De man zag de rolstoel en trok wit weg. ‘Jezus Jantje, het spijt me.’
‘Laat maar zitten,’ zei Dan. ‘Kom maar een keertje langs, dan kunnen we samen lunchen.’
Toen de man was verdwenen, ging de schuifdeur open en liep Di het terras op. ‘Weer golfballen aan het stelen?’
‘Reken maar,’ bekende haar echtgenoot. ‘En wat nog mooier is, ik heb voor de verandering een handlanger.’
‘God zal je straffen.’
‘Heeft-ie al gedaan.’
‘De lunch staat op tafel. Neem je handlanger maar mee.’ Diana wierp een blik op de tuin. ‘Goed bezig geweest, trouwens.’
Nadat Anne was opgehouden met scheppen, was het zwembad alweer gevuld met bruine bladeren. Toen haar nicht de deur achter zich dichtschoof, viel het Anne op dat het plotseling fris was. Niets was zo meedogenloos als de winters in Mohawk, en Anne wist niet zeker of ze er nog een aankon, niet dit jaar. ‘Zal ik je duwen?’ stelde ze voor.
‘Vooropgesteld dat je me eerst omdraait. Je ziet ook wel dat je me anders het water in duwt.’
Anne tilde de zware zak vol bladeren op en zette hem op Dans schoot. Bij de deur stonden drie grote plastic afvalemmers en Anne vroeg zich af of Di die zelf naar de straat moest slepen. ‘Di ziet er uitgeput uit,’ zei ze, voordat ze naar het huis reden.
‘Ze is de hele tijd doodop.’
‘Ik zou willen dat ik iets kon doen. Maar ik vraag me af of dat niet hypocriet van me is.’
‘Ik denk van niet.’
‘Als ze het wist, denk je dan dat ze ons inmiddels had vergeven?’
‘Ja. Al lang geleden.’
‘Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Als ik het zeker wist. Heeft ze nooit iets gevraagd in al die jaren?’
‘Zelfs niet op gehint,’ zei hij. ‘Ik weet ook niet wat ik dan tegen haar zou moeten zeggen. Ze is veel te lief om tegen te liegen.’
‘Of om te kwetsen.’
‘Ja, of om te kwetsen.’
Binnen hadden mevrouw Grouse en de oude Milly zich niet verroerd. Als er al iets was veranderd, dan was dat hun houding, want beiden zaten meer rechtop en zagen er op de een of andere manier sterker uit, alsof er, door met hun knieën tegen elkaar te zitten, een soort transfusie had plaatsgevonden. Milly wierp een bijdehante blik op Anne en haar schoonzoon.
‘Diana,’ riep ze. ‘Sterven we allemaal van de honger of is er nog iets te eten in huis?’
‘Het staat op tafel, ma,’ zei Dan vanuit de deuropening. ‘Als ik dat kan zien zonder op te staan, dan denk ik dat jij dat ook wel kunt.’
De oude vrouw wendde zich weer tot haar zus. ‘Ik heb al de hele week niets gegeten,’ zei ze. ‘Maar nu kan ik wel een hele koe op.’
‘Weet je, schat,’ zei mevrouw Grouse. ‘Ik heb ook honger, om de een of andere reden.’
‘Om de een of andere reden,’ fluisterde Anne. Om de een of andere reden was haar eigen eetlust verdwenen.

Boekgegevens

Richard Russo, Mohawk, vertaling: Kees Mollema, Uitgeverij Signatuur, 480 pagina’s (€ 25,99)

Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2019.

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven