Hoe ver zou jij gaan voor één laatste druppel?

In Californië heerst een droogte als nooit tevoren; het leven is een lang lijst met verboden geworden. Tot er nergens meer een druppel uit de kraan komt… Lees hier alvast een fragment uit dit spannende nieuwe YA-boek Dor.

PROMOTIE – Op het parkeerterrein van de groothandel krioelt het van de auto’s. Het lijkt erop dat de hele wijk besloten heeft te hamsteren. Langzaam rondjes rijdend speurt oom Basil naar een vrij plekje.
Garrett en ik springen de cabine vast uit en voegen ons bij de horde die naar de ingang stroomt. In de winkel is het minstens zo erg als op Black Friday, maar vandaag zijn de klanten niet uit op televisies of games. De boodschappenkarren voor de kassa’s liggen vol met blikvoer, toiletartikelen – en vooral met water. De eerste levensbehoeften.
Er hangt een vreemde sfeer. Het zit hem in de opgejaagdheid van de mensen in de rij. In de manier waarop ze hun kar besturen – bijna als een stormram om door de massa te komen.
Hoe verder achterin, hoe drukker het wordt. Eenmaal in het laatste gangpad, waar normaal het water staat, ontdek ik dat ik te laat ben. De pallets zijn allemaal leeg.
Ik kijk om me heen. Opeens wordt mijn blik ergens naartoe getrokken. Net voorbij de diepvriesgroenten staat een kast stampvol ijsblokjes. Enorme zakken vol. Niet te geloven dat mensen zo’n tunnelvisie hebben dat ze daar niet aan gedacht hebben!
Mijn broertje en ik hijsen de ene na de andere zak in onze kar, tot we er amper meer overheen kunnen kijken. Inmiddels hebben ook anderen door waarmee we bezig zijn; ze verdringen zich voor de kast en beginnen hem verder leeg te halen.
‘Zo, dat is een flinke lading,’ klinkt het achter ons. We kijken om en zien een man in een net pak.
Hij glimlacht. ‘Volgens mij kunnen jullie wel wat spierballen gebruiken.’ Zonder onze reactie af te wachten sluit hij zijn handen om de stang van de kar en duwt hem stapje voor stapje, met korte maar ferme rukken, naar de kronkelende rijen voor de kassa’s.
Voor wat hoort wat, denk ik. ‘U mag er ook wel een zak voor uzelf uit pakken, hoor.’
Zijn glimlach hapert geen seconde. ‘Ik heb een nog veel beter idee,’ zegt hij. ‘Jíj mag er ook wel een zak voor jezelf uit pakken, dan hou ik de rest.’
Heel even denk ik dat hij een grapje maakt, maar dan besef ik dat hij het serieus meent.
Hij glimlacht nog steeds, maar hij kijkt griezelig uit zijn ogen.

Boekgegevens

Neal & Jarrod Shusterman, Dor, vertaling: Lydia Meeder, Uitgeverij Fantoom, 416 pagina’s (€ 22,50)

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven