Wat zou jij doen als er vanuit jouw Twitteraccount een bericht verstuurd wordt waar de hele wereld zich boos over maakt? Wat de gevolgen van een tweet kunnen zijn, lezen we in Schemerzone, de vijfde thriller van Hilde Vandermeeren. De Boekenkrant ontmoette Hilde in Gent om meer te weten te komen over dit bijzondere boek.
Door Carien Touwen
Hoofdpersoon Kate lijdt aan narcolepsie waardoor ze onverwacht een slaapaanval kan krijgen. Zo verliest ze soms de controle over dagelijkse handelingen. Na de verschijning van de tweet ontstaat er een vreselijke situatie waarin haar collega’s, vrienden en familie geen contact meer willen, de politie haar niet gelooft, de roddelpers haar dag en nacht belaagt en Kate zelf geen idee heeft of ze schuldig is of niet.
Hilde, hoe ben je op het idee gekomen voor Schemerzone?
‘Het is soms gek hoe dingen ontstaan. In dit geval was het een berichtje in de krant dat bij mij voor een vonkje zorgde. Het ging over een Amerikaanse vrouw die op het vliegtuig stapte naar Zuid-Afrika en voor haar vertrek een domme tweet stuurde over aids. Toen ze aankwam was haar tweet volledig viral gegaan en was de halve wereld boos op haar. Ze raakte haar baan kwijt en ik dacht meteen, wauw, daar zit een verhaal in. Dus ik ben begonnen met het idee van één tweet die een leven verwoest. Vervolgens bedacht ik dat het verhaal nog spannender zou zijn als de hoofdpersoon niet zou weten of ze zelf de tweet verstuurd heeft. Ik wilde dat ze iets zou hebben waardoor ze aan zichzelf gaat twijfelen en zo kwam ik uit bij narcolepsie.’
Hoe heb je research gedaan voor dit verhaal?
‘Narcolepsie boeit me enorm, vooral het idee dat je je leven niet onder controle hebt en dat je elk moment in slaap kunt vallen. Als psychologe wist ik al wat de ziekte inhield, maar ik heb me er nog meer in verdiept. Ik heb de research volledig online gedaan. Ongelooflijk wat je allemaal kunt vinden: je kunt zelfs filmpjes kijken van mensen die pardoes voor de camera in slaap vallen.
Het boek speelt zich af in Londen en ik ben daar naartoe afgereisd om de sfeer te proeven. Ik wilde bijvoorbeeld in de metro dezelfde route afleggen als mijn hoofdpersoon doet voor haar werk. Het was voor het eerst dat ik ter plaatse ging. Voor mijn andere boeken had ik genoeg informatie dankzij het internet. Zo heb ik de catacomben van Parijs die ik in mijn boek Scorpio beschrijf, niet in het echt gezien. Ik sluit me af van de hele wereld als ik schrijf en ben dan daar in gedachten. De woorden komen vanzelf en ik leef me gewoon helemaal in.’
Eén tweet kan je leven verwoesten. De roddelpers op je hielen. Wat zou jij doen in zo’n situatie?
‘Die machteloosheid lijkt me vreselijk, en vooral de vraag: wie doet mij dat aan? Wie wil mij zo pesten? Maar jouw vraag laat meteen zien waarom ik heel graag schrijf. Ik hoef dingen niet zelf mee te maken om erover te schrijven; ik leef me zo goed mogelijk in in de persoon over wie ik schrijf.
En wat betreft de sensatiepers begrijp ik volledig waarom beroemdheden zich graag terugtrekken. Sommige dingen zijn gewoon van jezelf. Het lijkt me vreselijk om altijd maar gevolgd te worden. Beroemd en rijk, maar altijd op de vlucht.’
Je bent nu ongeveer tien jaar fulltime schrijver. Heeft het schrijverschap gebracht wat je gehoopt had?
‘Het was een grote stap om vanuit een vastbenoemde positie in het onderwijs naar het bestaan van zelfstandige te gaan. Dan moet je van jezelf weten dat je de discipline hebt om op regelmatige basis te schrijven. Ik wilde mijn brood verdienen met schrijven en dat is gelukt. Ik sta daarom elke dag blij op. Niemand zegt dat ik moet schrijven, niemand heeft er een mening over als ik drie weken niks doe.
Daarnaast ben ik hoofdredacteur van Kits, een tweewekelijkse krant voor kinderen van 10 tot 14 jaar en dat zorgt natuurlijk ook voor deadlines.’
Voordat je eerste thriller uitkwam heb je ook veel jeugdboeken geschreven. Keer je daar nog een keer naar terug?
‘Ik heb het echt heel graag gedaan en vond het heerlijk om door een kinderbril te kijken, de onschuld van een kind kan zo mooi en tragikomisch werken. Ik hoefde moeilijke onderwerpen niet uit de weg te gaan, maar kon er wel nog zachtheid in kwijt. Ik heb alles gegeven en wil me qua thema’s niet herhalen. Ik zeg nooit nooit, maar ik denk dat het goed is geweest. Ik heb zoveel mooie ervaringen, zoals de griffeluitreiking. Daar kijk ik dankbaar op terug.’
Hoe is de overstap naar thrillers tot stand gekomen?
‘Ik ben zelf een groot liefhebber van spannende boeken en wilde mij daar weleens aan wagen. De eerste uitdaging was het woordaantal, omdat mijn kinderboeken niet zo dik zijn. Maar ik voelde al snel dat het schrijven van een thriller mij goed lag. Ik heb zoveel ideeën en houd echt van dit genre.
Schemerzone is trouwens mijn vijftigste boek! Ik heb ze recent geteld, vijfenveertig jeugdboeken en vijf thrillers. Ik merk dat mijn vertrouwen steeds groter wordt en ik voel meer rust dan bij mijn eerste boek. Zelfs al ben ik niet tevreden over de eerste versie, ik weet intussen dat het altijd goedkomt. Dat is ervaring.’
Foto Hilde Vandermeeren: Rob Stevens
Boekgegevens
Hilde Vandermeeren, Schemerzone, Uitgeverij Q, 304 pagina’s (€ 19,99)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2017.
