Doen alsof je volwassen bent

In De waanzinnige boomhut van 52 verdiepingen, het vierde boek in De waanzinnige boomhut-reeks van Andy  Griffiths en Terry Denton, beleven hoofdpersonen Andy en Terry opnieuw allerlei avonturen in en buiten hun buitengewone boomhut en komen ze interessante figuren tegen, waaronder Groente Geertje. We spraken met Griffiths over dit vermakelijke boek.

Ik behoor niet echt tot de doelgroep van De waanzinnige boomhut van 52 verdiepingen, maar ik heb ervan genoten. Hoe zou jij het boek beschrijven?
‘Ik, Terry en Jill – mijn vrouw, die ook deel is van het team – zien het voornamelijk als absurde humor. Daarom hebben we geen doelgroep voor ogen, we vermaken ten eerste onszelf. Onze primaire doelgroep is waarschijnlijk vijf- tot twaalfjarigen, maar we zijn ons ervan bewust dat het secundaire publiek de ouders en leraren zijn.
‘In dit boek zijn de hoofdpersonen op zoek naar aanwijzingen om een mysterie op te lossen. Ze zijn hopeloos, maar doen alsof ze detectives zijn. Daarbij struikelen ze per ongeluk op een aanwijzing. Ik denk dat volwassen worden een beetje zo is: je doet alsof je een volwassene bent, al weet je niet zeker hoe het moet.’

De hoofdpersonen heten ook Andy en Terry en ze zijn zogenaamd bezig het boek te schrijven dat wij aan het lezen zijn. Vind je het leuk om met dat soort elementen te spelen?
‘Terry en ik schreven samen vijfentwintig boeken. Hij was de illustrator voor mijn eerste boek, een handboek over creatief schrijven. In de eerste fictieboeken tekende hij af en toe aan de zijkanten van de pagina’s. Zo tekende hij mij terwijl ik werd verpletterd door een piano. Bij een volgend boek vroeg ik of ik hem mocht tekenen met een pijl door het hoofd, als wraak. Kinderen begonnen ervan te genieten en vragen te stellen. Zijn jullie echt vijanden? ‘Op een dag vroeg ik Terry of hij een gekke boomhut zou kunnen tekenen. Met een bowlingbaan en een tank met haaien. Misschien zouden we erin kunnen wonen en zouden we ons boek erin kunnen schrijven. Ik wilde de gedachtesprongen van Terry ten dienst stellen van het verhaal. Ik ontdekte dat we een vrij complex verhaal konden vertellen met relatief weinig woorden, omdat zijn tekeningen de details invulden. Voor lezers die nog worstelen met het idee van lezen is dit heel goed.’

Je noemt de interactie met kinderen. Zijn er ontmoetingen of brieven die je zijn bijgebleven?
‘Recentelijk vroeg een bibliothecaresse om een foto voor haar zoon. We namen de foto en nadien hoorde ik van haar dat haar zoon geschokt was omdat ik volwassen was! Ik heb er altijd van genoten om jonge kinderen te overtuigen dat onvoorstelbare dingen waar zijn. Dat is eigenlijk wat het boek is.’

Ondanks alle capriolen lijkt er toch een boodschap te zitten in het verhaal, al is de context zo ongebruikelijk dat ik hardop moest lachen. Probeerde je bewust een boodschap in het verhaal te zetten?
‘Toen ik begon met schrijven was mijn missie om te schrijven zonder boodschap. Ik denk niet dat kinderen geïnteresseerd zijn, of dat het werkt. Als kind wilde ik escapisme. Mijn boeken hebben wel een diepere moraal: mensen die slecht handelen krijgen altijd hun verdiende loon. Wat dit boek betreft; ik voelde me een beetje schuldig omdat de jongens in de boomhut leven van marshmallows en chocolade. Ik zei: ik ga schrijven over groenten en proberen een pro-groenteboodschap erin te verwerken via Groente Geertje, wiens ouders gedood zijn door groentes. Absoluut absurd natuurlijk. Het was een grapje: ik zeg in feite “eet je groenten,” maar geef een onzinnige reden om het te doen.’

Heb je al plannen voor wat je gaat doen na de Boomhut-serie?
‘Op dit moment ben ik vooral bezig met De waanzinnige boomhut van 78 verdiepingen, maar ik zou graag een spin-off willen zien die zich afspeelt in het huis van het vrouwelijke personage Jill. Zij is een geweldig personage. En het is iets wat ik nog niet echt heb aangepakt, want mijn hoofdpersonen zijn bijna altijd jongens. Die uitdaging interesseert me.’

Ik las dat je eerst Engelse les gaf. Hoe ben je overgegaan van het lesgeven tot het schrijven van kinderboeken?
‘Tijdens mijn lessen ontmoette ik kinderen die niet van boeken hielden. Boeken waren voor hen saaie, door leraren opgedrongen taken. Ik vond dat verbazingwekkend. Ik begon kleine stukken te schrijven voor de kinderen.
‘Eerst imiteerde ik veel schrijvers die ik bewonderde, maar af en toe brak mijn eigen stem door. Ik dacht altijd: dit is niet echt schrijven, maar het is wel grappig. Uiteindelijk besloot ik dat dit het was voor mij, ik had me niet gerealiseerd dat ik eigenlijk een komische schrijver was. Dus ik richtte me daarop en dacht: Ik ga waarschijnlijk de verkeerde kant op als ik professioneel schrijver wil worden, maar ik zal deze stijl omarmen, zonder garantie, behalve dat ik weet dat kinderen ervan genieten en dat ik er zelf van geniet. Dat is goed genoeg.’

Cover Waanzinnige boomhut

Boekgegevens

Andy Griffiths, Terry Denton, De waanzinnige boomhut van 52 verdiepingen, vertaling: Edward van de Vendel, Lannoo, ISBN 978 94 014 2702 9 (€ 12,50)

Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2015

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven