De kwetsbare thrillerschrijfster

Karin Slaughter wordt de koningin van de crime genoemd, maar ze is net zo goed de koningin van series. Na uitstapjes met Veroordeeld (2014) en Mooie meisjes (2015) is ze weer terug bij de Georgia-reeks en haar personage Will Trent.

Als ik aan kom fietsen bij het Westergasterrein in Amsterdam, zie ik een kleine blonde vrouw achter grote ramen staan te bellen. Enthousiast steek ik mijn hand op. Ze kijkt me verwonderd aan en ik moet grinniken.
Karin Slaughter staat nog te bellen als ik binnenkom. Ze draagt de loszittende spijkerbroek en het donkerblauwe overhemd waarin ik haar kan uittekenen. Ze is tengerder dan ik dacht, minder stoer ook, kwetsbaar bijna. Als we elkaar wat omslachtig de hand schudden, een soort stoelendans doen, omdat ik wil dat zij zit waar ze het liefste zit, maar zij dat blijkbaar ook voor mij wil, realiseer ik me dat haar verlegenheid beslist geen pose is. Daarvoor herken ik de ongemakkelijke onhandigheid te goed. Twee verlegen mensen en een interview, dat kan nog wat worden.

Na lange tijd schrijft Karin in Verborgen weer over Will Trent en zijn partner Sara Linton. Waarom heeft ze hen eigenlijk twee boeken lang aan hun lot overgelaten? ‘Schrijven is leuk,’ zegt ze, ‘maar ik wil me niet gaan vervelen. Soms is het fijn om even een rustpauze in te lassen. Ik merkte bij Verborgen dat ik een groeispurt heb doorgemaakt. Bij mijn eerste boek dacht ik: iedereen moet het fantastisch vinden. Inmiddels ben ik me bewust van structuur en ritme. Dat maakt het makkelijker, maar ik ben behoorlijk perfectionistisch.’
Gedisciplineerd is ze ook. Tenminste, als ze twee of drie weken lang onafgebroken aan een boek werkt in haar hut in de bossen. Het valt haar alleen steeds zwaarder nadat ze in 2014 haar rug blesseerde. ‘Toen ik daardoor noodgedwongen heftige pijnstillers slikte, kreeg ik verontrustende dromen. Die leverden me wel de inspiratie op voor Mooie meisjes.’ Het is haar vorige pageturner over drie zussen, waarvan één vermoord, en één verslaafd is.
Putte ze voor dit boek uit haar eigen jeugd? Die vraag moet ik wel stellen. Karin zelf is de jongste van drie zussen, waarvan de oudste verslaafd raakte toen Karin elf was. ‘Natuurlijk is het daarop gebaseerd. Mijn zus begon met dope spuiten op haar vijftiende. Ze was ontzettend dik en begon met speed om af te vallen. Ze kreeg verkeerde vrienden, smokkelde heroïne en kwam terecht op een FBI-lijst. Ze is clean nu, maar de drugs die ze gebruikte hebben haar hersenen aangetast. Daar wilde ik over vertellen in Mooie meisjes. Hoe verslaving je voorgoed verandert en hoe het is om een zus te verliezen.’

Haalt ze veel inspiratie uit haar eigen leven? Karin ontkent het stellig; wel vult ze haar ideeën vaak aan met datgene wat ze kent. Meteen moet ik aan Lena Adams denken, een karakter uit de Grant County-reeks. Lena heeft een vermoorde zus en haat het feit dat deze lesbienne was. Het lijkt me lastig voor Karin, die al 24 jaar met dezelfde vrouw samen is, om op zo’n manier over haar eigen geaardheid te schrijven. Er trekt een grijns over haar gezicht, alsof ze hoopte op deze vraag. ‘Toen ik aan Lena begon, wist ik dat ze zich zou ontwikkelen. In boek één verafschuwt ze lesbiennes, in boek drie leeft ze samen met de ex-vrouw van haar vermoorde zus.’
Voorzichtig vraag ik of het moeilijk was om uit de kast te komen in het stadje waar ze woonde. Ze antwoordt openhartig: ‘Ik zat er niet in. Ook toen ik nog helemaal niet wist wat seks was, was ik een buitenstaander. Het maakte dus niet uit. Toen ik het mijn vader vertelde, zei hij: “Ik ben het niet met je keuze eens, maar ik steun je en ik hou van je.”’ Ze klinkt trots als ze haar vader noemt. ‘Drieënzeventig is hij, hij rookt en drinkt en is gelukkig nog kerngezond.’
Ineens is er weer de kwetsbaarheid die ik zag toen ik binnenkwam. ‘Je leert van de rottige dingen in het leven. Onlangs is Billie Bennet, mijn mentor sinds de middelbare school, overleden. Haar dood heeft me extreem uit mijn evenwicht gebracht. Ook heb ik dit jaar al mijn uitgaven wereldwijd bij HarperCollins ondergebracht. Het was een verstandige, maar moeilijke beslissing. Ik ben naar de London Book Fair gevlogen om het al mijn uitgevers persoonlijk te vertellen. Ik heb zitten janken als een klein kind. Sommige uitgevers ken ik al zo lang. Het zijn vrienden die je verlaat. Het was een erg vervelend jaar. Ik had nergens meer controle over. Ook niet over mezelf. Een wijze les. Het is goed om niet altijd sterk te zijn.’

Als ik wil afsluiten met de welgemeende woorden: blijkbaar was je wel sterk genoeg om een geweldig boek af te leveren, moet haar toch nog iets van het hart. ‘Ik heb voor het eerst mijn deadline niet gehaald. In plaats van 31 december werd het februari.’ De perfectionist in haar heeft het laatste woord. Tot slot poseren we nog voor een foto. Onhandig en aarzelend houden we elkaar een beetje vast. Ineens weer verlegen.

9789402713800-178-0

Boekgegevens

Karin Slaughter, Verborgen, vertaling: Ineke Lenting, Uitgeverij HarperCollins, 480 pagina’s, ISBN 978 94 027 1380 0 (€19,95)

Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2016.

Berichten gemaakt 5283

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven