Column Lex Jansen: Perzikentaart

In de boeken top 60 is het aantal kookboeken en titels over voedsel en gezondheid al jarenlang opvallend hoog. Logisch dat deze publicaties ook in de boekwinkel ruim aandacht krijgen. Ze worden fraai gepresenteerd op grote boekentafels en de uitgevers zorgen voor aantrekkelijk promotiemateriaal. Culinaire schrijvers verzorgen optredens voor hun publiek en geven soms ook cursussen om hun fans te helpen kennis te krijgen van een bepaalde keuken. Dit is overigens geen nieuw fenomeen. Ik herinner me het boek Waarom Franse vrouwen niet dik worden, dat in Nederland op de markt gebracht werd door Archipel, waar uitgever Petra Rijkelijkhuizen de scepter zwaaide. Het boek werd zo’n succes dat een jaar later ook nog een tweede titel verscheen: Waarom Franse vrouwen niet dik worden: Het kookboek. Opnieuw een verkoopsucces.  
Over de schrijfster van deze boeken, de Française Mireille Guiliano had ik al het één en ander gehoord. Mijn Amerikaanse vriendin Sheila O’Shea werkte in die tijd als hoofd van de promotieafdeling van Random House in New York. Ze had mevrouw Guiliano begeleid op een tournee door de VS, waar vooral haar recept voor een slank makende preisoep veel aandacht had getrokken. Sheila vertelde me dat de schrijfster zich als een heuse diva had gedragen en het de mensen van de uitgeverij echt lastig had gemaakt, vooral toen bleek dat een nieuwe druk op zich liet wachten. Maar haar boek was een grandioos succes en dan wil je een auteur wel het een en ander vergeven.  
Op doorreis van Frankfurt naar haar huis aan de Rivièra zou mevrouw Guiliano twee dagen naar Nederland komen. Petra was nog niet terug van de Buchmesse en had mij daarom gevraagd met haar auteur uit eten te gaan. Vanwege de verhalen van Sheila was ik op alles voorbereid. Ik zou vanzelfsprekend een vegetarisch menu kiezen, repeteerde de Franse benamingen van een aantal gerechten en had een paar gespreksonderwerpen voorbereid. De avond verliep echter totaal anders dan verwacht.  
Ik haalde mevrouw Guiliano op in het Ambassade Hotel aan de Herengracht. Ze was stomverbaasd dat ik Frans sprak en voordat we drie stappen verder waren, liepen we ineens gearmd. We aten bij restaurant Zuid Zeeland en spraken niet over eten, niet over boeken, niet over gezondheid en niet over succes. We hadden het wel over haar heerlijke huis, de tuin en haar overbezorgde man. In de lobby van het hotel vroeg ze om pen en papier. Ze noteerde een adres en een telefoonnummer. ‘Als je ooit in de buurt bent, móet je langskomen. Dan eten we samen perzikentaart op het terras en kan ik je mijn keuken laten zien.’ Zelden heb ik een vriendelijker dame ontmoet dan die avond. 

Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.